Luang Prabang, Nong Khiaw en Vang Vieng

Het is inmiddels alweer bijna een week geleden dat we de slowboat afstapten in Luang Prabang. Luang Prabang heeft de ‘Unesco Heritage status’ vanwege de harmonie tussen natuur en de diverse culturele en historische schatten, dus gingen wij op onderzoek uit. We liepen de stadswandeling uit de Lonely Planet en kwamen zo langs alle highlights: Traditional Arts and Ethnology Centre, de That Chomsi tempel op de Phu Si hill, het Royal Museum, de night market en natuurlijk liepen we langs de vredige Mekong river.
Het Franse koloniale verleden is nog duidelijk zichtbaar aan de architectuur van de gebouwen en uiteraard ook terug te zien in de baguettes en croissants. 

Hoewel het een leuk en gezellig stadje is, is het niet heel erg groot. Na onze wandeling door de stad en uiteraard het bezoek aan de lokale night market besloten we de volgende dag naar de Kuang Si watervallen te gaan.

De Kuang Si watervallen liggen op ongeveer een uurtje rijden van de stad Luang Prabang. Wij besloten om gewoon met de scooter te gaan in plaats van met een georganiseerde tour, omdat het ‘maar’ 30 kilometer was. Het werd ons wel snel duidelijk waarom het toch een uurtje reistijd op ging leveren: de wegen in Laos zijn bijzonder slecht. Na de nodige kuilen in de weg ontweken te hebben kwamen we aan bij dit spectaculaire stukje natuurschoon.

Dit is, zoals wij gelezen hadden, een van de hoogtepunten in Noord-Laos en niet zonder reden. Het water heeft een melkblauwe kleur en komt via verschillende plateaus naar beneden gestort. Een plaatje om te zien, maar ook een aangename bron van verkoeling: je mag hier namelijk gewoon in de waterval zwemmen.

Bij terugkomst in Luang Prabang zijn we naar het UXO museum gegaan. Dit museum laat een totaal andere kant van Laos zien, namelijk dat van het meest gebombardeerde land ter wereld. In de periode tussen 1964 en 1973 zijn er meer dan 270 miljoen (!) bommen gevallen, waarvan er ongeveer 80 miljoen niet geëxplodeerd zijn. De gevolgen hiervan zijn nog steeds zichtbaar: elke dag worden er nog 180 bommen onschadelijk gemaakt naast het feit dat er vandaag de dag 1 gewonde of dode per dag valt als gevolg van de Indochinese Oorlogen.

De volgende ochtend zijn we met een mini-van naar Nong Khiaw gebracht. We hadden tijdens onze voorbereiding op Laos gelezen dat dit een van de mooiste dorpjes van Laos was, met indrukkwekkende uitzichten vanaf de verschillende viewpoints.

De reis naar het slaapstadje was op zichzelf al een ervaring. Om de capaciteit van de mini-van te maximaliseren (en daarmee ook de opbrengsten) stonden er olifantspoten (kleine vierkante kubus krukjes) in het gangpad. In plaats van het maximum van 12 was het aantal passagiers nu 19! Na 3,5 uur stuiteren over de Laotiaanse weg kwam we aan in Nong Khiaw. Direct waren we onder de indruk van de prachtige omgeving!

Sinds we in Azië zijn betalen we alleen nog maar met contant geld, hier heel gebruikelijk maar toch iets wat we in Nederland al niet echt meer gewend zijn. In Laos doen ze daar nog een schepje bovenop. In Luang Prabang werden we er al voor het eerst mee geconfronteerd: lege pinautomaten. In Nong Khiaw, wat een erg klein dorpje is, staan twee pinautomaten. Allebei buiten werking. En hoewel we hier al rekening mee gehouden hadden en nog contant geld op zak hadden, merk je dan dat in een onderontwikkeld land als Laos de dingen die wij als de normaalste zaak beschouwen ineens niet beschikbaar zijn. (Er waren overigens zat toeristen die dit niet hadden zien aankomen en zodra één van de pinautomaten op zaterdagavond weer werkte vormde zich hier ook snel een rij achter). En hoewel we zoals gezegd voldoende contant hadden om de twee dagen in Nong Khiaw door te komen, leverde dit toch een ongemakkelijk gevoel op.

Het Pha Daeng Viewpoint stond op de planning voor de volgende dag! Dit was eigenlijk de reden waarom we naar Nong Khiaw afgereisd waren. Samen met een Schots stel, dat we tijdens onze reis door Laos al een paar keer waren tegen gekomen, begonnen we om 8.15u aan de klim.

Een klein uurtje, 2km met 400m stijging later, stonden we boven. En zeg nou zelf, prachtig toch?!

Om de spieren wat te ontspannen sloten we de hike gezamenlijk af met een heerlijke massage.

Vanuit het dorpje zijn we de volgende dag met mini-van (3,5 uur) en songthaew naar Luang Prabang’s treinstation gebracht, waarna we met de trein naar Vang Vieng gegaan zijn. De hoge snelheidstrein bestaat nog maar een paar jaar, maar voor ons helemaal prima: het scheelt ons zo’n 8 uur bussen. Online waren de tickets uitverkocht, maar we gokten erop en we hadden mazzel. Het treinstation (en de treinrails) is gebouwd in samenwerking met de Chinezen en dat is te merken! Nog niets in Laos was zo gestructureerd én georganiseerd 🙂

Inmiddels zitten we dus in Vang Vieng en hebben we vanochtend een rondje gelopen. Onze eerste conclusie, het dorpje valt ons een beetje tegen. Tot nu toe de ‘vieste’ plek van Laos. Overal zwerfvuil, onverzorgde gebouwen, de wegen zouden in Nederland onbegaanbaar verklaard zijn en eigenlijk bestaat Vang Vieng alleen maar uit bars & restaurants, hostels en hotels. Onze indruk is dat het massa-tourisme en de armoede eigenlijk te ver uit elkaar liggen, maar dat zonder toerisme men hier niet kan leven en deze situatie noodgedwongen ontstaat.

Om een beeld te geven van de armoede die we hier op de eerste dag zijn tegengekomen: tijdens het kajakken zagen we lokale inwoners zichzelf en hun kleding wassen in de rivier. Natuurlijk zijn wij hier ook als toerist, maar komen wij vooral voor de natuur en kijken we op een andere manier naar de ‘locals’. De gemiddelde backpacker komt hier (helaas) voornamelijk voor het ’tipsy’ tuben over de river en de feestjes in de bars.

Wij gaan morgen dus de natuur in! Wordt vervolgd.