-
Bohol & thuis
Aangekomen op Bohol Island, deelden we een trike met twee Nederlandse dames richting het vliegveld van Panglao (het kleine eiland onder Bohol) en dus ons hotel, want die lag daar vanwege praktisch oogpunt vlakbij. 🙂
Wat bleek? We hebben het mooiste Filipijnse verblijf voor het laatst bewaard. Een klein hotelletje met schoon zwembad, grote kamer en op loopafstand van een goed Thais restaurant. Nadat we de middag doorbrachten in het zwembad, namen we onze laatste scooter in ontvangst en bezochten we Alona Beach – zogenaamd een mooi strand, sfeervol en een hele gezellige boulevard. Helaas is dit niet meer het geval en na 10 minuten zaten we weer op de scooter terug naar ons hotel. Jullie mogen raden waar we ’s avonds gingen eten.
De volgende ochtend stonden we met enig excitement op en reden we met de scooter richting Bohol Island. Dit zou onze laatste dag worden dat we echt op avontuur waren. We hadden een leuke route gemaakt langs alle hotspots en dus begonnen we aan een lekker ontbijt met zowaar ook een heerlijke cappuccino (de eerste met fatsoenlijk schuim). We vervolgden onze route naar de bamboo brigde, manmade forest, de bekende Chocolate Hills en met als afsluiter de kleine Tarsier aapjes! Deze dag vloog voorbij, maar voldaan ploften we rond een uur of 7 weer bij de Thai neer. Het enige wat ons nu nog restte, was de vlucht richting Manila de volgende ochtend.
De dag in Manila brachten we vooral lezend door, uiteraard onderbroken door diverse momenten dat we het hadden over onze reis. Beide toch ineens moe en ook een beetje verdrietig om het feit dat het nu toch echt voorbij was. Tuurlijk hadden we zin om naar huis te gaan, maar het afsluiten van 5 maanden viel best zwaar. Rond 4:45 uur ging de wekker en verplaatsten we onszelf richting het vliegveld. Beide waren we niet perse blij die ochtend.
Het zit erop. We zijn thuis. Heel erg wennen nog. De volgende ochtend meteen op pad richting Wijk bij Duurstede voor een wortelkanaalbehandeling voor Ruben. We hadden het idee dat we zweefden? Alsof we op bezoek zijn?
We kijken terug op een FANTASTISCH avontuur dat we beide niet hadden willen missen. Én voor ons staat vast: we gaan sparen voor in ieder geval een maand naar Australië :-).
Gekscherend hebben we tijdens het ‘afscheid nemen’ wat feitjes verzameld die we graag met jullie delen:
Landen bezocht
Thailand, Laos, Vietnam, Sri Lanka, Maleisië, Singapore, Bali (Indonesië) en de Filipijnen
Langste tijd in een land
Vietnam, 5 weken
Kortste tijd in een land
Singapore, 3 dagen
Favoriet land
Gedeelde eerste plaats voor Laos en Filipijnen
Mooiste natuur
Gedeelde eerste plaats voor Laos en Filipijnen
Koudste plek op de reis
Ha Giang, 10 graden (’s nachts tegen het vriespunt)
Warmste plek op de reis
Ho Chi Minh, 38 graden
Leukste stad
Rian: Hanoi
Ruben: Singapore
Mooiste strand
Rian: Stranden van Palawan
Ruben: Coconut Beach, Port Barton
Leukste excursie
Rian: We hebben zóveel hoogtepunten
Ruben: Ha Giang loop
Lekkerste eten
Rian: Thais
Ruben: Indonesisch
Lievelingsgerecht
Rian: Panang curry (of de buffalo-pumpkin curry in Pakbeng :-))
Ruben: Pad Thai
Favo ontbijt
Rian: Oatmeal of smoothiebowl
Ruben: French toast
Goedkoopste overnachting
Paradise Homestay, Tam Coc
Duurste overnachting
Radzone Hostel, Singapore
Plaats waar we het langst geweest zijn
Ubud, BaliAantal dagen op reis: 143
Aantal landen: 8
Aantal vluchten: 16
Aantal motorbikes: 23
Aantal verschillende bedden: 63
Aantal Grabs: 32
Aantal hikes: many!
Aantal georganiseerde tours/activiteiten: 15
Aantal kappers: 7
Aantal zonnebrillen: 4
Aantal kookworkshops: 3
Aantal kakkerlakken: 5
Aantal kokosnoten: 2
Aantal keer bier: ontelbaar
Aantal keer wijn: 1
Aantal foto’s: 4267 (nog uit te zoeken)
Verschillende biertjes
Chang, Beerlao, Tiger, Hanoi beer, Hanoi home brew, Strongbow, lokale pilsjes in Vietnam, Na Da, Saigon lager, Saigon Special, Kronenbourg 1664, Heineken, Belgo Craft beer, Lion lager, Tiger lager, Sapporo, Level33 brew, Bintang pilsner, Red Horse, San Miquel pilsner, San Miquel light
Lekkerste koffies
Salted coffee & egg coffee in VietnamHeel erg bedankt voor het meeleven n tijdens onze reis. Hopelijk gaan jullie het niet teveel missen 🙂
Voor nu: Fijne Pasen!
En Rian wil heel graag deze “beste budgettip” nog even met jullie delen:
Probeer accomodaties per whatsapp te contacten ipv via Booking.com of een andere tussenpartij. Scheelt hen fee afdragen en scheelt jou dus ook 🙂 -
Eerste week Filipijnen – een week van twee uitersten
De dagen vliegen voorbij op de Filipijnen waardoor we inmiddels al een kleine achterstand hebben opgelopen in het bijhouden van onze blog! Vanuit Bali vlogen we op hoofdstad Manila. Manila is geen spectaculaire stad om te bezoeken en heeft erg weinig toeristische bezienswaardigheden. Wij hadden besloten hier toch naar toe te gaan omdat Rian bij haar vorige bezoek aan de Filipijnen (6 jaar geleden) een maand vrijwilligerswerk heeft gedaan bij Young Focus, een organisatie in de sloppenwijken, en dit graag met Ruben wilde delen.
Onze nachtvlucht landde om 6 uur ’s ochtends waarna we gelukkig gebruik konden maken van een early check-in bij het hostel waar we verbleven. Na twee uurtjes slapen namen we een Grab richting de sloppenwijken waar het hoofdkantoor van Young Focus gevestigd is. Young Focus is een organisatie die sinds 2008 onderwijs geeft aan kinderen uit de sloppenwijken en ondersteunen daarnaast de ouders door middel van training en coaching. Ze geven ze kansarme kinderen en jongeren de kans om zichzelf intellectueel, emotioneel, psychologisch en spiritueel te ontwikkelen en daarmee een kans te maken in de harde maatschappij.
Na een bakje koffie met Paul en Ann (de oprichters van Young Focus) en het ophalen van herinneringen gaan we met Paul op pad. Paul laat ons de sloppenwijken, de scholen en de oude vuilnisbelt zien om een beeld te geven van de levensomstandigheden van de mensen die hier wonen en werken.
Wat als allereerste opvalt zijn de enorm kleine huisjes van golfplaten waar gezinnen met vele gezinsleden wonen. De mensen hebben hun huis zelf van afval gemaakt, midden tussen het vuilnis. De huizen hebben geen watervoorzieningen, geen sanitaire voorzieningen en slechts enkelen hebben elektriciteit. Links en rechts liggen enorme stapels vuilnis en Paul vertelt dat dit hun enige bron van inkomsten is: alles wat recyclebaar is, uit het vuilnis halen en verwerken. Bizar om te zien en te horen dat ze hier vaak slechts enkele eurocenten per dag mee verdienen. We lopen langs een mannetje dat voedselrestanten van de Jollibee (de Filipijnse variant van de McDonalds) verzamelt, opnieuw kookt en per kilo voor 50 pesos weer verkoopt. Je moet er toch niet aan denken dat dit één van de weinige maaltijden is die je per dag eet! We lopen verder door de wijk en zijn onder de indruk van alles wat we zien. Omdat we een beetje het gevoel hebben dat we als ‘ramp’-toerist rondlopen maken we ook bijna geen foto’s. Toch is de sfeer in het wijkje heel gemoedelijk. De mensen zijn super vriendelijk, begroeten of zwaaien naar ons en alle kinderen willen high-fives, een knuffel of gewoon even opgetild worden. Gek genoeg werken de vele glimlachen aanstekelijk. Tegelijkertijd worden we ook weer even met de beide benen op de grond gezet. Hier lopen wij, twee westerse toeristen met zoveel ‘successen’ in ons leven, tussen de mensen die vrijwel niets hebben en ze lijken gelukkig en dankbaar te zijn met wat ze hebben. We waren er beiden een beetje stil van. Flinke reality-check! Kijk gerust even op de site van Young Focus als je benieuwd bent.
De volgende dag spraken we af met Dane, een oud-collega van Young Focus. We spraken af in de wijk Intramuros, wat ‘binnen de muren’ betekent. Dit wijkje is de oude vestigingsstad waaruit de Spanjaarden regeerden toen de Filipijnen nog een kolonie was. We wandelden over de oude stadsmuren, bekeken de stadskern, dronken koffie met notentaart en kletsten uiteraard bij. Eind van de middag was het tijd voor wat rust in het hostel, aangezien we rond 22:00 uur doorvlogen naar Puerto Princesa.
Avontuur twee in de Filipijnen zou beginnen in Coron, waar we de Buhay Isla Expedition geboekt hadden. Vanuit Puerto Princesa pakten we de mini-van naar El Nido om de volgende dag de ferry naar Coron te nemen. Dit klinkt eenvoudig, maar betekende twee halve reisdagen die best intensief waren. We kozen deze route omdat de vlucht rechtstreeks naar Coron echt een stuk duurder was – overigens wel interessant om nu eens opnieuw uit te rekenen, want vanwege het tegenwoordig schaarse aanbod in ferry’s (lees: iets met monopolie positie), kost de ferry tegenwoordig ook gewoon 2816 peso’s dus € 46,44. Hier kwamen wij echter pas bij het loket van de ferry achter 🙁
Terug naar avontuur twee. We boekten dus de 3 daagse expeditie van Coron naar El Nido inclusief 2 overnachtingen. De slogan van deze trip was: Expect the Unexpected! Heel veel meer informatie hadden we op voorhand niet, behalve dat we een kleine tas mee mochten nemen, een zwembroek, een bikini, muggenspul, citronella voor de zandvlooien, zonnebrand en een zaklamp. Het zou een soort Expeditie Robinson zijn volgens sommigen, maar in ieder geval “back to basic” en “without any agendas or timetables”. We hadden er dan ook erg veel zin in.
Om 8 uur verzamelden we in de haven van Coron waar onze bagage eerst weer even gescreend werd door een drugshond (dit gebeurde ook tijdens de ferryovertocht richting Coron), vervolgens verdwenen de grote backpacks in het ruim en gingen we aan boord. We waren met 23 deelnemers en 11 staffleden – 5 leiders, 2 koks, 1 technische man, 1 kapitein en 2 ankermannen. Flinke bezetting dus.
Alle drie de dagen bestonden uit relaxen en lezen op de boot, heel veel snorkelen en zwemmen, heerlijk eten met elkaar (lekkerste eten in de Filipijnen so far!) en natuurlijk werden de avonden op het strand afgesloten met de nodige rum-cola. Back to basic was het zeker, maar dat vonden wij helemaal niet erg. De bamboe hutjes waren simpel, maar voorzien van een matras, laken en klamboe en de douche was een grote ton water met daarin een emmer die je over jezelf om kon keren. De sfeer was gezellig, maar bovenal erg relax. Iedereen zag het als ontspannen avontuur en met elkaar genoten we van de prachtige eilanden en stranden die Palawan rijk is – zie onderstaande foto’s voor een kleine impressie. Al met al: een aanrader!
Terug gekomen in El Nido checkten we in bij een heerlijk guesthouse gelegen aan het prachtige strand van Corong Corong en sloten we de dag af met een viertal die we ontmoet hadden. De volgende dag begonnen we met een smoothiebowl en pakten we de mini-van richting Port Barton. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we daar aan en ploften we neer bij de volgende prachtige sunset op het strand. We kunnen hier best aan wennen hoor 🙂
Genoeg voor nu, maar zoals jullie wel snappen was dit dus wel een week van twee uitersten: de armoede in de sloppenwijk en de schoonheid van het eiland Palawan.
Groetjes,
R&R
-
Selamat tinggal Bali!
En ineens staat het stempeltje als bewijs van uitreizen weer in het paspoort en zitten we weer bij de gate te wachten. Dit keer op de vlucht naar de Filipijnen: de laatste bestemming van onze reis.
Na ons prachtige verblijf midden in de rijstvelden bij Ubud zijn we met de Grab naar Sanur gereden om vervolgens de speedboot te nemen Nusa Penida. Dit eiland ligt op maar 35 minuten varen van Bali maar is een compleet andere wereld. Even wennen weer dat we hier niet links en rechts voorbij gereden werden door scooters, heerlijk rustig 🙂 We bezochten Nusa Penida voor de gigantische kliffen en indrukwekkende viewpoints en lekker te scooteren over het eiland.
Omdat ons verblijf maar 15 minuten rijden was vanaf de haven huurden we twee scooters in plaats van een pickup, scheelt toch weer, en gingen we met de backpacks op de rug op pad! Eenmaal ingecheckt en even afgekoeld te hebben in het zwembad reden we naar de westkant van het eiland, waar we een bezoek brachten aan het Kelingking ’T-rex’ viewpoint en Broken Beach. Het viewpoint dankt zijn naam aan de rots die op een ‘T-rex’ schijnt te lijken. Zien jullie het?
Dag twee reden we naar de oostkant van het eiland voor de ‘Teletubbies Hill’ (nee niet de echte) en ‘Diamond Beach’. Diamond Beach is volgens veel reisbloggers het nummer 1 hoogtepunt op Nusa Penida en nu we er zelf geweest zijn, snappen we dat wel! Wat een prachtig strand en wat een blauw water! Om hier te komen moesten we nog wel even een steil trappetje af dat uitgehakt was in de rotsen, maar dat was absoluut de moeite waard. Uiteraard hebben we hier nog even een verfrissende duik in het water genomen.
Na dit bliksembezoek aan Nusa Penida zijn we met de speedboot weer teruggevaren naar Sanur en bracht de Grab ons naar Canggu. Voor onze laatste drie dagen Bali hadden we namelijk bedacht om dan toch éíndelijk surflessen te gaan nemen die we in Sri Lanka hadden overgeslagen. Canggu was naar verluid hiervoor de beste plek – ook de drukste, meest toeristische en meest ‘geinfluencede’ stuk van Bali (onze mening :-)).
De Grab liet ons achter bij Green Bali Guest House waar we een toch wel bijzondere check-in ervaring hadden. De medewerker die ons welkom heette wist nog net ‘welcome drinks’ en ‘passport please’ uit te spreken en legde de sleutel van onze kamer voor ons op tafel. Nadat we onze welcome drinks op gedronken hadden en een kwartiertje gewacht te hebben op wat verder komen zou (zoals de kamer betalen bijvoorbeeld) besloten we dan toch maar zelf naar de kamer te gaan.
Net als het ongemakkelijke incheckproces bleek het huren van een scooter een behoorlijke uitdaging bij deze jongeman en kreeg ik een telefoon in m’n handen geduwd om met de verhuurmaatschappij te bellen. De scooter werd behoorlijk snel geleverd, maar toen ook nog eens bleek dat de achterband niet voldoende lucht bevatte en de medewerker niet heel bereidwillig was om dit op te lossen, hebben we via WhatsApp bij de manager van het hotel ons beklag gedaan over de gehele gang van zaken. Hoe dit verder ging, lees je zometeen 🙂
De volgende ochtend begon om 8.30 onze eerste surfles omdat later op de dag de golven te sterk zouden zijn voor beginners. Laten we het zo zeggen, dit was een uiterst interessante ervaring. Vol goede moed begonnen we en normaal gesproken zijn we wel van de hands-on mentaliteit, maar deze keer viel het een beetje tegen. We begonnen op het strand met het oefenen en ‘planken’ op een surfplank waar we na 5 minuten het water ingeduwd werden om met een kleine aanmoediging direct te proberen te gaan staan. Wij merkten snel al dat deze golven al (te) sterk waren voor beginners en Rian besloot na een goed uur dat het mooi geweest was. Ruben bleef nog 30 minuten langer strijden tegen de golven maar besloot na 5 liter zout water geat te hebben dat er morgen weer een dag was.
Ons plan voor de rest van de dag bestond uit uitrusten bij het zwembad van ons hotel en ’s avonds naar de sunset bij de Tanah Lot tempel kijken. Het laatste viel helaas letterlijk in het water want er barste een serieuze bui los. Wij hoefden ons gelukkig niet te vervelen want de manager van het hotel kwam naar ons toe en vroeg ons of we tijd hadden voor een ‘gesprek’ met het personeel, naar aanleiding van onze ervaringen de dag eerder. Een beetje verbaasd liepen we met haar mee naar het volledige team dat zich verzameld had in de lobby. De manager vertelde uit dat het hotel pas 3 maanden geleden open gegaan is, dat haar medewerkers geen goed Engels kunnen spreken en dat ze heel erg zenuwachtig worden als ze dan gasten te woord moeten staan. Haar idee van een ‘gesprek’ was een rollenspel, waarbij we het hele check-in proces nog een keertje met iedere medewerker oefenden. We vonden het erg stoer dat ze dat ons durfden te vragen, dus deden daar graag aan mee – we zaten immers toch in een tropische stortbui 🙂
Dag 2 en 3 begonnen ook met een surfles voor Ruben die uiteindelijk op de laatste dag het een aantal keer voor elkaar kreeg om fatsoenlijk op het surfboard te blijven staan. Verder vulden we de dagen met hangen in het zwembad en het bezoeken van koffietentjes, lunchtentjes, souvenirmarktjes en nog meer restaurants in Canggu.
Op naar de Filipijnen!
Groetjes,
R & R
-
Singapore
Na 2,5 uur rijden kwamen we met de bus aan bij de grens met Singapore. Deze bus zou ons helemaal tot cityplaza in Singapore brengen maar bij de grensovergang moesten we tweemaal uitstappen voor de paspoortcontrole, inclusief onze bagage. Van de Maleisische douanebeambte krijgen we nog een stempeltje, maar bij de Singaporese grens voelt het ineens niet meer als het Azië zoals we dat gewend waren – er komt geen mens aan te pas en het gaat nog gecontroleerd en snel ook.. Het douane gebouw lijkt erg op Schiphol, maar in tegenstelling tot Schiphol werken de volledig geautomatiseerde douane poortjes hier wel 🙂 Omdat we onze arrivalcard al eerder hadden ingevuld was het kwestie van ons paspoort laten scannen, even kijken in de camera voor de gezichtsherkenning en ineens waren we in Singapore. Enige minpuntje: geen visa stempel van Singapore in onze paspoort 🙁
We rijden verder en direct valt ons op dat deze ‘stad’ (dit land) ontzettend groen is! Overal staan grote bomen en wat we in de verdere dagen van ons verblijf hier vaker zien: het groen is ook heel vaak verwerkt in de vele grote wolkenkrabbers die Singapore kent.
Na het inchecken in ons hostel (aanrader als je een beetje voor normaal budget wilt slapen: Radzone) pakken we de metro richting ‘The Shoppes’-winkelcentrum bij Marina Bay. Dit is één van vele megagrote winkelcentra van Singapore en we kijken onze ogen uit. Naast de vele versieringen voor de viering van het Chinese Nieuwjaar, loopt er door dit winkelcentrum een watertje a la Venetië waar toeristen met een bootje overheen gevaren worden (tegen betaling uiteraard) en is er o.a. een waterval. Het is bizar om te zien, maar voelt ook wel een beetje ‘over-the-top’.
We nemen de Helix Bridge richting het volgende winkelcentrum en nemen tussendoor ook nog wat foto’s van de bekende ‘Marina Bay Sands’. ’s Avonds eten we een hapje aan de de Satay Street, vlak bij één van de bekendere hawkers (zo heten de foodmarkets in Singapore). We sluiten de dag af met een droneshow aan de Marina Bay en na 20k+ stappen is het wel tijd om te gaan liggen.
De volgende ochtend gaan we weer richting de Marina Bay, maar nu voor een bezoekje aan het CloudForest. Dit is een grote kas waarin een nevelwoud is nagemaakt. Bij binnenkomst zien we een indoor waterval van 35 meter hoog en lopen we het wandelpad dat ons op grotere hoogtes binnen de kas brengt. Erg mooi om te zien!
De wijk Little India is onze volgende stop waar we een beetje door de wijk heen slenteren en lunchen. Omdat we inmiddels alweer veel gelopen hebben nemen we even een korte break in het hostel, waarna we weer richting Marina Bay vertrekken met de metro. Deze keer om te eten bij de hawker ‘Satay at the Bay’ waarna we de Supertree Grove lichtshow in de Gardens by the Bay aanschouwen.
Zondag begonnen we de dag met een vers broodje en een cappuccino in het park, waarna we de MRT-lijn pakten naar Buona Vista. Op aanraden van Ria (moeder Rian) bezochten we de mega massale ‘New Creation Church’, de Joseph Prince kerk van RTL, waar ruim 5.000 man in past. De (kerk)zaal bevindt zich in The Star Vista shoppingmall op de 3-11e verdieping. Indrukwekkend op mee te maken! ’s Middags proostten we op onze avonturen in Singapore bij Level33-brouwerij met uitzicht op Marina Bay. We dronken een witbiertje en een pilsner voor zo’n € 35,-, maar dat mocht de pret niet drukken. 🙂
We hebben erg genoten van Singapore en het lijkt voorbij gevlogen te zijn, want inmiddels zitten we alweer in Bali!
Groetjes,
R&R
-
Bye Sri Lanka!
Van ‘Hi Sri Lanka’ naar ‘Bye Sri Lanka’. Zo snel kan het gaan. Hoewel we onze blog posts enigszins verwaarloosd hebben was dat niet zonder reden. We hebben ons de afgelopen 2,5e week met z’n drieën enorm vermaakt in dit bijzondere land.
We eindigden onze vorige post in Nuwara Eliya, het hart van de theeregio. Vandaar dat we het natuurlijk niet konden laten om op een thee-tour te gaan naar één van de grotere plantages, namelijk de Bluefield Tea Gardens. Daar aangekomen kregen we alle drie een rieten mandje op onze rug en konden we aan de gang om theebladeren te plukken. Zoals de gids ons vertelde waren alleen de lichtgroene blaadjes geschikt voor de oogst en deze worden elke 7 dagen geplukt! Al snel stonden er twee oude mannetjes naast ons die ons ‘zogenaamd’ kwamen helpen, maar dit was vooral voor het toeristische vleugje van het bezoek, want tegen een kleine betaling gingen ze met ons op de foto.
Na een rondleiding door de fabriek en een uitgebreide thee-proeverij met witte, groene en zwarte thee vervolgden wij onze weg richting wat andere hotspots, waaronder twee watervallen en een viewpoint. Deze omgeving is bijzonder groen en mooi!
Omdat we de beroemde treinreis vanuit Kandy overgeslagen hadden, deden we vanuit Nuwara Eliya een nieuwe poging. Deze treinreis is volgens vele reisblogs de mooiste treinreis ter wereld en wij waren daarom niet de enige toeristen die deze graag wilden meemaken. Zitplaatsen voor de trein komen een maand van tevoren te koop, maar worden direct opgekocht door reisbureaus, 12go of de zwarte markt. Daar bovenop hebben de Sri Lankanen in deze periode (januari) ook nog eens vakantie waardoor er naast de velen toeristen dus ook extra locals mee gaan. We hadden al gehoord en gelezen in de WhatsAppgroep ‘Dutchies in Sri Lanka’ dat de Kandy-Ella treinreis vreselijk was, overvol, ‘sardientjes’, dus besloten we vroeg op het treinstation in Nuwara Eliya te staan voor een derde klas sta-ticket.
Met vier uur vertraging kwam er dan éíndelijk een goedererentrein aan met drie passagierswagons. Aangezien de wagons al aardig vol waren en het hele perron vol stond met passagiers sloegen we deze trein over. Ook de volgende trein had een behoorlijke vertraging en omdat we wel konden raden hoe de situatie in deze trein zou zijn besloten we uiteindelijk om met een Uber naar Ella te reizen.
Typisch gevalletje ‘Instagram vs reality’ dus, want in de praktijk blijkt dus dat het eigenlijk onmogelijk is om van deze treinreis te genieten. Als je het je al lukt om aan boord van de trein te komen, sta je als een stel sardientjes op elkaar gepakt en kun je amper naar buiten kijken.
Aangekomen in Ella, een erg leuk plaatsje met een relaxte sfeer. Doordat het op één van de dagen dat we hier waren flink regende deden we hier rustig aan voor ons doen en bezochten de beroemde Nine Arch Bridge en beklommen we de Little Adams Peak, het kleinere zusje van de Adams Peak die we eerder die week hadden beklommen. Om toch een klein beetje van de treinervaring in Sri Lanka mee te krijgen namen we de trein vanuit Ella naar Demodara, een ritje van ongeveer een kwartier. Deze keer hadden we meer geluk en zagen we vanuit de deuropening het landschap en de Nine Arch Bridge voorbij schieten.
Natuurlijk kunnen we ook Sri Lanka niet verlaten zonder een kookcursus te doen, dus dat deden we bij Bella Ella. Hier leerden we verschillende Sri Lankaanse gerechten, waaronder currys, kottu, rotti en coco-sambal te bereiden.
Sri Lanka kent verschillende nationale parken. Wij besloten naar Udawalawe te gaan omdat het grootste park ‘Yala’ erg druk en toeristisch zou zijn. Vroeg uit bed want om 5.30u zaten wij samen met 3 Nederlandse jongens en onze ontbijtpakketjes van het hotel in de safari-jeep richting het park om o.a. olifanten te gaan spotten! Naast vijf olifanten zagen we veel pauwen, krokodillen, hertjes en veel vogels.
De laatste paar dagen in Sri Lanka stonden in het teken van het strand en zwembad. We begonnen in Weligama, waar vanuit we Mirissa Beach, Coconut Tree Hill en de Parrot Rock afvinkte. Van Weligama gingen we met de trein (jazeker, je leest het goed – in het zuiden van Sri Lanka functioneert de trein gewoon nog 😊) naar Ahangama en eindigden we in Galle. Galle is een mooi oud-Nederlands vestingstadje uit de 17e eeuw dus hier moesten we natuurlijk nog even heen!
Tanja haar laatste wens voor Sri Lanka was om met seaturtles te zwemmen, dus op de een-na-laatste dag bezochten we Turtle Beach (incl. de Frog Rock). Voor € 1,50 huurden we een snorkel en daar gingen we. Na het vangen van deze vitamine sea, sloten we af met een pilsje aan het zwembad. We kunnen terugkijken op een heerlijke vakantie. We hebben ons erg vermaakt met z’n drieën en daardoor lijkt ook de tijd voorbij gevlogen te zijn!
Inmiddels zitten we te wachten op het vliegveld voor onze vlucht naar Kuala Lumpur en is Tanja gisterenavond weer teruggevlogen naar Nederland.
Tot het volgende avontuur!
Groetjes,
R&R (&T) -
Hi Sri Lanka!
Na een tussenstop van 4,5 uur op Kuala Lumpur landde we netjes om 22:00u op het vliegveld van Colombo. Rian had via WhatsApp contact weten te leggen met Cees, die zichzelf ‘de enige echte Sri LanCees’ noemt. Cees had voor ons een pick-up op het vliegveld geregeld en om half twaalf zaten we bij hem in zijn homestay. Naast homestay Family House runt Cees op zijn 76e een tuktuk-business, regelt hij Sri Lankaanse rijbewijzen en kan hij je na 13 jaar veel vertellen over Sri Lanka. Wij hadden besloten zelf niet met de tuktuk door Sri Lanka te gaan vanwege de geringe tijd en omdat we met z’n vieren zouden zijn. Tanja’s vlucht landde om 5:40u en wij haalden haar uiteraard op van het vliegveld.
Na het korte nachtje en het ontbijt dat verzorgd werd door Cees zijn Sri Lankaanse vrouw vertrokken wij met een driver richting Sigiriya. Dit heel kleine dorpje is gelegen vlakbij de beroemde Leeuwenrots. Boven op deze rots bevinden zich de overblijfselen van een complex dat rond het jaar 500 is gebouwd door Koning Kassapa I. Wij bekeken deze rots de volgende dag vanaf de minder bekende Pidurangala Rock omdat zowel de hike er naar toe (20 minuten i.p.v. 3 uur) als de prijs (3 euro i.p.v. 28) ons wat beter beviel. Hiervandaan hadden we prachtig uitzicht op de Leeuwenrots.
Next stop: Kandy. Met twee bussen waarbij we overstapten in Dambulla reisden we in ongeveer 4uur naar Kandy. Totale kosten: 4,34 euro 🙂 ’s Middags hebben we het centrum van deze toch wel grote stad verkend. We liepen langs de Tempel van de Tand – het schijnt dat hier een stukje van Buddha’s hoektand is ondergebracht, maar deze is niet publiek tentoongesteld – en een stukje langs het Kandy Lake. Misschien was het de warmte of de enorme drukte in de stad, maar we waren er wel redelijk snel klaar mee en lazen nog even wat in onze homestay voordat we een lekker hapje gingen eten. De volgende dag stond een bezoek aan de Ambuluwawa toren en de botanische tuinen (van 59 hectare) op het programma.
De Ambuluwawa Tower ligt op de Ambuluwawa mountain bij de stad Gampola. De toren staat op een hoogte van 1087 meter boven zeeniveau en is 48 meter hoog. Wat de Ambuluwawa toren zo bijzonder maakt is de 360 graden panoramisch uitzicht welke je hebt wanneer je de steile trappen van de toren beklimt. De trappen zijn erg smal, lopen buitenlangs de toren en staan vol met Sri Lankanen. Naar boven en naar beneden gaan vraagt dus om wat geduld. Tanja en Rian bereikten bijna de top, maar de bovenste etages waren zo smal, dat het passeren van de mensen die naar beneden gingen wel heel ingewikkeld werd. Ze gaven op. 🙂
Wie denkt dat we dan op dag 5 even een rustpauze zouden inlassen vergist zich 🙂 Dat was namelijk weer een reisdagje, dit keer richting Adam’s Peak. We gingen wederom met de bus op pad en na 2x overstappen kwamen we uit in Nallathanniya. Onderweg hadden we nog wel even een interessante ervaring met een tuktuk driver en de conducteur van onze laatste bus. Bij de laatste overstap was het voor ons niet helemaal duidelijk of we weer een bus konden nemen of met de tuktuk verder moesten. We maakten een dealtje met een tuktuk-driver tot de conducteur aankwam rennen en ons wilde behoeden van een te dure rit. Wat daarop volgde was een hoop lawaai in het Sri Lankaans waarbij de tuktuk-driver op het hoogtepunt zelf aanbood om ons dan maar gratis te brengen. Onze sympathie voor deze man was inmiddels tot het nulpunt gedaald dus we besloten toch maar de bus te nemen. Na 5 minuten kwam de tuktuk driver zelfs nog even ruzie maken met de buschauffeur. Goede keuze gemaakt dus!
We checkten in voor een kort nachtje bij Hugging Clouds (aanrader) want om 03:00u ’s nachts gingen op pad om de Adam’s Peak te beklimmen. Adam’s Peak is de meest geliefde berg in Sri Lanka door zowel boeddhisten, hindoes als christenen. De naam Adam’s Peak geeft het al een beetje weg. Volgens de christenen is dit namelijk de berg waar Adam zijn eerste voet op aarde zette, volgens de boeddhisten is Sri Pada de eerste plek waar Boeddha voet aan grond zette in Sri Lanka en volgens de hindoes geldt dit hetzelfde voor god Shiva.
Vergezeld met heel veel pelgrims liepen wij in 2 uur ongeveer 5500 trappen om hoog (totale stijging 800 meter) tot we niet verder konden vanwege een lange rij op ongeveer 500 meter voor de top. Na een dik half uur in de rij besloten we toch maar weer af te gaan dalen en onderweg de sunrise te beleven. Onderweg stonden ontzettend veel krampjes met etenswaren, drinken en (willekeurige) troep.
De rest van de dag was namelijk weer een reisdag en je raadt het waarschijnlijk al: met de bus. Onderweg ontzettend genoten van de fantastisch mooie groene natuur die Sri Lanka rijk is en de vele theeplantages. Inmiddels zitten we Nuwara Eliya, het hart van de theeregio en voldoende Engelse invloeden. Daarover later weer meer!
Ohja, er zitten hier ontzettend veel apen!
Groetjes,
R&R (&T)
-
Hue en Hoi An
Vanuit Tam Coc namen we dus de nachtbus naar Hue. Een concept dat we volgens ons in Europa niet veel tegenkomen, maar hier in Vietnam een vrij gebruikelijke manier van transport is! Wij namen voor de tweede keer de VIP bus zodat we, met ieder een eigen cabine, ook nog een klein beetje privacy hadden. Het alternatief is de sleeperbus, maar dat zijn een soort rijdende hostel dorms, waarbij er twee of drie bedjes aan iedere zijde van de bus naast elkaar liggen. Onderweg werd het gangpad gevuld met locals, die het blijkbaar helemaal niet uit maakt waar ze sliepen 🙂
Behoorlijk veel vroeger dan verwacht (rond 5u ’s ochtends) kwamen we aan op het busstation in Hue. Omdat een early check-in in de homestay zo vroeg nog niet mogelijk was, zijn we na een ontbijtje Hue gaan verkennen.
Hue was van 1802 tot 1945 de keizerlijke hoofdstad van Vietnam. De stad ligt op de voormalige grens van Zuid- en Noord-Vietnam. Hierdoor heeft de stad zowel tijdens de onafhankelijkheidsstrijd als tijdens de Vietnam-oorlog zware schade opgelopen. Een flink aantal mooie oude gebouwen zijn daarbij beschadigd. Overal waar we tot nu toe in Vietnam geweest zijn (een gedeelte van Ha Giang, Cat Ba, Ha Long Bay, Hanoi, Trang An) krijgen we te horen dat het op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. Zo ook het historische centrum van Hue 🙂
De belangrijkste bezienswaardigheid in dit centrum is de Tu Cam Thanh; de Verboden stad. Deze kleine stad in de stad zelf was vroeger het privé terrein van de keizerlijke familie en was niet toegankelijk voor het gewone volk. Tegenwoordig is het terrein wel open voor publiek. Hier bekeken we de restanten van de paleizen waarin de keizerlijke familie leefde.
Omdat we door de reis in de nachtbus toch minder goed geslapen hadden, checkten we rond de lunch in de homestay om even bij te slapen en deden we rest van de dag een beetje rustig aan.
De volgende dag reden we de ‘Hai van Pass’, een populaire motorroute van 160km tussen Hue en Hoi An. We huurden een crossmotor bij een lokaal verhuurbedrijfje dat ook onze backpacks kon doorsturen naar Hoi An, zodat we zonder al te veel bagage de route konden afleggen. Helaas hadden we precies bij het allermooiste mooiste stuk van de route, namelijk bij de Pass, behoorlijk wat regen waardoor we niet erg van het uitzicht konden genieten.
Iedereen die ons een gevolgd heeft de laatste tijd heeft kunnen zien/lezen wat voor mooie dingen we meemaken tijdens onze reis. Maar natuurlijk komen we ook wel eens dingen tegen die ons in negatieve zin opvallen. Zo ook tijdens de ‘Hai van Pass’-route. En ook dát willen we met jullie delen. In Vietnam hebben ze overduidelijk een groot vuilnisprobleem. Overal waar je kijkt ligt vuilnis in extreme hoeveelheden in de berm of op het land. In sommige gevallen nemen ze nog de moeite om het te verbranden maar meestal niet. En dit is niet alleen in de onbewoonde gebieden (daar is het dan wel nog even een tikkie erger) maar ook gewoon in de dorpjes en steden. De Vietnamezen lijken ook niet anders gewend te zijn – we zien ze regelmatig vuilnis gewoon op straat gooien.
Het tweede dat ons opviel tijdens de route was het stuk tussen Da Nang en Hoi An. Tientallen mega hotelcomplexen in verschillende staat van aanbouw maar nog lang niet af – en de meesten is al jaren niets meer aan gebeurd zo is ons verteld door locals. Grote investeringsmaatschappijen hebben gegokt op toenemend toerisme maar daar waar er voor COVID al een overschot aan capaciteit was, is er nu al helemaal geen vraag naar. Het resultaat is een kustlijn van ongeveer 10 km met leegstand, karkassen van hotels en de sfeer van een spookstad.
We hadden gelezen dat de ‘Hai van pass’-route een ‘prachtige’ kustroute zou zijn. Los van de 4 km haarspeldbochtjes vinden we dit bij uitstek het lelijkste stuk van Vietnam tot nu toe!
Hoi An is gelukkig weer een hele andere ervaring en het zal jullie natuurlijk niet verbazen dat ook deze stad een vermelding op de Unesco werelderfgoedlijst heeft. In de 16e en 17e eeuw was Hoi An het internationale handelsgebied voor Zuid Vietnam. Het was de handelshotspot voor Japanners, Chinezen, Nederlanders en Indiers. De architectuur uit die tijd is goed behouden gebleven en er hangt een gezellige sfeer.
We verbleven hier een aantal dagen en hebben ons prima vermaakt met:
- Rondstruinen in Hoi An Ancient Town
- Hoi An bicycle tour die ons langs traditionele Vietnamese ambachten bracht zoals het maken van houten decoraties, rijstnoodles en (slaap-/place-)matweven in Carpenty Village
- Kleding op maat laten maken
- Lampionnen workshop bij The Latern Lady
- Varen in een basketboat in Coconut Village.
Vandaag is ons laatste dagje in Hoi An. Vanavond en vannacht gaan we met de VIP Sleeperbus richting Da Lat, met een korte tussenstop in Nha Trang.
-
Eerste week Vietnam
Hanoi – door Ruben omschreven als een soort Hornbach. Elke straat heeft zijn eigen categorie winkels (van computers tot RVS, kerstartikelen tot kruiden, souvenirwinkels tot reisbureaus), de keuze is enorm, de chaos nog groter, maar als je dan wat zoekt, kun je het niet vinden 😊. Het is weer even wennen in deze stad rond te lopen. De scooter en auto’s schieten om je heen en van verkeersregels hebben ze nog nooit gehoord. Deelnemen aan het verkeer is een soort anarchistische bezigheid, waarbij men gewapend met de toeter inhaalt en gas geeft. Het bijzondere is wel: het werkt. Ook wij hebben inmiddels ervaren dat wanneer je door deze massa wilt bewegen, je gewoon moet gaan! Iedereen lijkt van elkaar te accepteren dat het zo werkt, daar waar je in Nederland al redelijk wat internationale handgebaren te verwerken had gekregen.
Zoals altijd bij het bezoek aan een grote stad, hebben we een fietstocht gedaan met Bajabikes. Na 17 km fietsen hadden we een goed beeld van ‘Old Quarter’ en een paar buitenwijken. We vinden Hanoi een leuke stad, los van de verkeerschaos heeft het een leuke gezellige vibe, met veel levendigheid op straat, koffietentjes en street food en de Vietnamezen zijn ontzettend vriendelijk.
Het is hier wel wat kouder dan we de afgelopen 1,5 maand gewend waren. Omdat we voor deze week de Ha Giang Loop (4 dagen scooteren door het Noorden van Vietnam) geboekt hebben waarbij het onder de tien graden kan zijn in de bergen, zijn we de tweede dag in Hanoi op zoek gegaan naar wat warme kleding.
Na twee dagen hebben we een goed beeld van Hanoi en kunnen we prima vertellen wat je tijdens een bezoekje aan deze stad zeker moet doen:
- Struinen door de straatjes van Old Quarter
- Ontbijten bij Hanoi Cafe
- Egg Coffee drinken bij Café Dinh
- Noodle soup eten bij Michelinrestaurant Pho 10
- Hanoi Train Street
- Street Murals (street art)
- Coconut coffee drinken bij ‘Chi Coffee’.
- Broodje Banh Mi bij Banh Mi 25 eten.
- Loop langs de Sint Joseph Cathedral
- Rondje wandelen langs het ‘Hoan Kiem’ meer
- Bekijk de ‘Eiffel’-brug
De Ha Giang Loop wordt door iedereen die we onderweg gesproken hebben en in alle blogjes die we gelezen hebben beschreven als een ‘must-do’ en één van de absolute hoogtepunten van Vietnam. Na een busrit van 7 uur kwamen we aan bij Mama’s homestay, de organisatie waar wij de Ha Giang Loop geboekt hadden.
We sliepen in een 30-persoons dorm in stapelbedden met knetterharde matrassen en een heel klein kleedje waaronder we konden liggen. Oef! Heftig nachtje. ’s Ochtends kwam het Mama’s personeel binnen om de bedden ‘op te maken’ voor de volgende gasten: ze vouwden simpelweg het dekentje op en daarmee was de dorm klaar. We keken elkaar verbaasd aan en waren heel blij dat we voor de rest van de tour private rooms geboekt hadden!
Na het ontbijt en korte instructie werden de ongeveer 40 deelnemers in 4 groepen verdeeld. De meeste deelnemers maakten gebruik van een ‘easyrider’ (ze reden als passagier mee), maar omdat Ruben zijn motorrijbewijs heeft reden wij samen op 1 ‘motor’ (eigenlijk een scooter met 150cc…). Aangezien een paar anderen ook zelf reden werden we met de mini-van naar een locatie buiten Ha Giang gebracht voor het ophalen van de motoren. En toen konden we op pad!
Tussen de vele haarspelbochtjes en klimmetjes door stopten we regelmatig want wauw (!) wat is de omgeving en het landschap van Ha Giang mooi! We reden elke dag ongeveer 100 km waarbij we in lokale homestay’s verbleven. In de avonden proosten we met Happy Water (lokaal gebrouwen rijstwijn) en kregen we de uitgebreidste lokale gerechtjes. Rian kan nu eindelijk rijst met chopsticks eten :-p
Dat de Ha Giang Loop een hoogtepunt is voor menig reizigers beamen wij nu wel! Na vier dagen rijden waren we weer terug in Ha Giang en checkten we in bij een hotelletje met een enorm lekker warme douche. Waar het in Hanoi wat ‘frisser’ was, was het tijdens de Loop in de avond af en toe tegen het vriespunt. Gelukkig hadden we genoeg thermolaagjes kleding gekocht 🙂
Aangezien het kerstavond was zijn we op zoek gegaan naar een leuk restaurantje om te eten. We kwamen uit bij een streetfood-tentje dat ons was aangeraden waar we onze allereerste Vietnamese hotpot gegeten hebben. Omdat we eigenlijk geen idee hadden in welke volgorde – en hoe lang – de ingrediënten in de bouillon moesten, kregen we hulp van de eigenaresse (via Google translate). Het was een erg leuke en lekkere ervaring!
De volgende dag zijn we met de VIP-bus teruggereden naar Hanoi voor een tussenstop richting Cat Ba.
-
Omgeving Vang Vieng & Vientiane
Het is alweer ruim een week geleden sinds onze laatste blogpost en omdat we de aankomende vier dagen de Ha Giang Loop in Noord-Vietnam gaan doen, de hoogste tijd voor update.
We sloten de vorige keer af met een lichte teleurstelling over Vang Vieng. Zoals voorgenomen huurden we de volgende ochtend een scooter om de omgeving te gaan verkennen. Onze hoteleigenaar raadde ons aan om niet over de houten brug te gaan aangezien deze volgens zijn woorden ingestort was. Wij waren deze brug de dag daarvoor, tijdens ons rondje door het stadje, al tegengekomen en waren onder de indruk dat er voldoende lieden alsnog met hun scooter over deze brug heen reden. Wij volgende het advies van onze hoteleigenaar dus maar op 😊
Onze eerste stop: het Nam Xay viewpoint. Niet de allerlangste hike die we ooit gedaan hebben, maar wel eentje waarbij het letterlijk klauteren en klimmen was. Na 25 minuten hadden we dit fantastische uitzicht. En nee, we hebben niet onze scooter mee naar boven gesleept 😉
We vervolgde onze route naar een waterval waar we nooit zijn aangekomen. Na ruim een half uur “offroaden” met de scooter, besloten we toch maar om te keren. We vervolgde onze route (wat later bleek ook bekend te staan als de “Vang Vieng West Loop”) en plonsden neer in ‘Blue Lagoon 3’.
Terug in het guesthouse aangekomen ontvingen we de goedkeuring voor ons visum voor Vietnam. Daar waren we heel erg blij mee want we hadden eigenlijk voor de vorm net iets te laat aangevraagd. De doorlooptijd van deze visumaanvraag was namelijk 3 tot 15 werkdagen en wij hadden eigenlijk niet veel zin om een plan B te gaan verzinnen, waarbij we mogelijk nog langer in Laos hadden moeten blijven.
Ook de volgende dag zijn we met de scooter op pad gegaan, noordelijk van Vang Vieng. Onderweg kwamen we de ‘Watercave’ tegen, waar we op een band door de grot dreven. We reden verder door wat lokale dorpjes, genoten van een ijskoffie bij wat locals en aten sinds tijden geitenkaas bij een lokale organic farm.
Vrijdag stond de ballonvlucht op de planning, eigenlijk de reden waarom we zolang in Vang Vieng zijn blijven plakken. Beiden hadden we nog nooit in en luchtballon gezeten en waren dan ook heel erg benieuwd! Wat een fantastische ervaring! Het uitzicht op het berglandschap en Laos was van bovenaf nog adembenemender dan vanaf de scooter. Een echte aanrader dus!
We sloten de avond af met een hapje en een drankje met onze Schotse vrienden Karina en Andrew, die we sinds de slowboat op alle hotspots van Laos waren tegengekomen. Op naar Vientiane, de hoofdstad van Laos!
Per mini-bus zijn we de volgende dag in 2 uurtjes naar Vientiane gereisd. Helaas waren we wat aan de vroege kant en konden we nog niet in-checken bij het appartement. Niet getreurd, onze backpacks gedropt en op onderzoek uit! De fietsroute uit de Lonely Planet bleek prima als wandelroute te kunnen dienen en zo hadden we in een middagje de stad op z’n kop gekeerd. Tussendoor nog een typisch Aziatisch shoppingmall bezocht- wat een chaos!
Om de tijd de vullen tot onze vlucht naar Vietnam de volgende dag, maar weer een scooter gehuurd en naar het zeer toeristische Boedha-park gereden. Mocht je ooit in Vientiane zijn, sla deze maar over!
Vandaag is onze 3e dag in Vietnam, waar we begonnen zijn in Hanoi. Daarover later weer meer 😊
-
Luang Prabang, Nong Khiaw en Vang Vieng
Het is inmiddels alweer bijna een week geleden dat we de slowboat afstapten in Luang Prabang. Luang Prabang heeft de ‘Unesco Heritage status’ vanwege de harmonie tussen natuur en de diverse culturele en historische schatten, dus gingen wij op onderzoek uit. We liepen de stadswandeling uit de Lonely Planet en kwamen zo langs alle highlights: Traditional Arts and Ethnology Centre, de That Chomsi tempel op de Phu Si hill, het Royal Museum, de night market en natuurlijk liepen we langs de vredige Mekong river.
Het Franse koloniale verleden is nog duidelijk zichtbaar aan de architectuur van de gebouwen en uiteraard ook terug te zien in de baguettes en croissants.
Hoewel het een leuk en gezellig stadje is, is het niet heel erg groot. Na onze wandeling door de stad en uiteraard het bezoek aan de lokale night market besloten we de volgende dag naar de Kuang Si watervallen te gaan.
De Kuang Si watervallen liggen op ongeveer een uurtje rijden van de stad Luang Prabang. Wij besloten om gewoon met de scooter te gaan in plaats van met een georganiseerde tour, omdat het ‘maar’ 30 kilometer was. Het werd ons wel snel duidelijk waarom het toch een uurtje reistijd op ging leveren: de wegen in Laos zijn bijzonder slecht. Na de nodige kuilen in de weg ontweken te hebben kwamen we aan bij dit spectaculaire stukje natuurschoon.
Dit is, zoals wij gelezen hadden, een van de hoogtepunten in Noord-Laos en niet zonder reden. Het water heeft een melkblauwe kleur en komt via verschillende plateaus naar beneden gestort. Een plaatje om te zien, maar ook een aangename bron van verkoeling: je mag hier namelijk gewoon in de waterval zwemmen.
Bij terugkomst in Luang Prabang zijn we naar het UXO museum gegaan. Dit museum laat een totaal andere kant van Laos zien, namelijk dat van het meest gebombardeerde land ter wereld. In de periode tussen 1964 en 1973 zijn er meer dan 270 miljoen (!) bommen gevallen, waarvan er ongeveer 80 miljoen niet geëxplodeerd zijn. De gevolgen hiervan zijn nog steeds zichtbaar: elke dag worden er nog 180 bommen onschadelijk gemaakt naast het feit dat er vandaag de dag 1 gewonde of dode per dag valt als gevolg van de Indochinese Oorlogen.
De volgende ochtend zijn we met een mini-van naar Nong Khiaw gebracht. We hadden tijdens onze voorbereiding op Laos gelezen dat dit een van de mooiste dorpjes van Laos was, met indrukkwekkende uitzichten vanaf de verschillende viewpoints.
De reis naar het slaapstadje was op zichzelf al een ervaring. Om de capaciteit van de mini-van te maximaliseren (en daarmee ook de opbrengsten) stonden er olifantspoten (kleine vierkante kubus krukjes) in het gangpad. In plaats van het maximum van 12 was het aantal passagiers nu 19! Na 3,5 uur stuiteren over de Laotiaanse weg kwam we aan in Nong Khiaw. Direct waren we onder de indruk van de prachtige omgeving!
Sinds we in Azië zijn betalen we alleen nog maar met contant geld, hier heel gebruikelijk maar toch iets wat we in Nederland al niet echt meer gewend zijn. In Laos doen ze daar nog een schepje bovenop. In Luang Prabang werden we er al voor het eerst mee geconfronteerd: lege pinautomaten. In Nong Khiaw, wat een erg klein dorpje is, staan twee pinautomaten. Allebei buiten werking. En hoewel we hier al rekening mee gehouden hadden en nog contant geld op zak hadden, merk je dan dat in een onderontwikkeld land als Laos de dingen die wij als de normaalste zaak beschouwen ineens niet beschikbaar zijn. (Er waren overigens zat toeristen die dit niet hadden zien aankomen en zodra één van de pinautomaten op zaterdagavond weer werkte vormde zich hier ook snel een rij achter). En hoewel we zoals gezegd voldoende contant hadden om de twee dagen in Nong Khiaw door te komen, leverde dit toch een ongemakkelijk gevoel op.
Het Pha Daeng Viewpoint stond op de planning voor de volgende dag! Dit was eigenlijk de reden waarom we naar Nong Khiaw afgereisd waren. Samen met een Schots stel, dat we tijdens onze reis door Laos al een paar keer waren tegen gekomen, begonnen we om 8.15u aan de klim.
Een klein uurtje, 2km met 400m stijging later, stonden we boven. En zeg nou zelf, prachtig toch?!
Om de spieren wat te ontspannen sloten we de hike gezamenlijk af met een heerlijke massage.
Vanuit het dorpje zijn we de volgende dag met mini-van (3,5 uur) en songthaew naar Luang Prabang’s treinstation gebracht, waarna we met de trein naar Vang Vieng gegaan zijn. De hoge snelheidstrein bestaat nog maar een paar jaar, maar voor ons helemaal prima: het scheelt ons zo’n 8 uur bussen. Online waren de tickets uitverkocht, maar we gokten erop en we hadden mazzel. Het treinstation (en de treinrails) is gebouwd in samenwerking met de Chinezen en dat is te merken! Nog niets in Laos was zo gestructureerd én georganiseerd 🙂
Inmiddels zitten we dus in Vang Vieng en hebben we vanochtend een rondje gelopen. Onze eerste conclusie, het dorpje valt ons een beetje tegen. Tot nu toe de ‘vieste’ plek van Laos. Overal zwerfvuil, onverzorgde gebouwen, de wegen zouden in Nederland onbegaanbaar verklaard zijn en eigenlijk bestaat Vang Vieng alleen maar uit bars & restaurants, hostels en hotels. Onze indruk is dat het massa-tourisme en de armoede eigenlijk te ver uit elkaar liggen, maar dat zonder toerisme men hier niet kan leven en deze situatie noodgedwongen ontstaat.
Om een beeld te geven van de armoede die we hier op de eerste dag zijn tegengekomen: tijdens het kajakken zagen we lokale inwoners zichzelf en hun kleding wassen in de rivier. Natuurlijk zijn wij hier ook als toerist, maar komen wij vooral voor de natuur en kijken we op een andere manier naar de ‘locals’. De gemiddelde backpacker komt hier (helaas) voornamelijk voor het ’tipsy’ tuben over de river en de feestjes in de bars.
Wij gaan morgen dus de natuur in! Wordt vervolgd.
➵ Sabbatical ➵ Wij gaan op backpackavontuur ➵ Spaties toevoegen in dit drukke leven