Het is alweer ruim een week geleden sinds onze laatste blogpost en omdat we de aankomende vier dagen de Ha Giang Loop in Noord-Vietnam gaan doen, de hoogste tijd voor update.

We sloten de vorige keer af met een lichte teleurstelling over Vang Vieng. Zoals voorgenomen huurden we de volgende ochtend een scooter om de omgeving te gaan verkennen. Onze hoteleigenaar raadde ons aan om niet over de houten brug te gaan aangezien deze volgens zijn woorden ingestort was. Wij waren deze brug de dag daarvoor, tijdens ons rondje door het stadje, al tegengekomen en waren onder de indruk dat er voldoende lieden alsnog met hun scooter over deze brug heen reden.  Wij volgende het advies van onze hoteleigenaar dus maar op 😊

Onze eerste stop: het Nam Xay viewpoint. Niet de allerlangste hike die we ooit gedaan hebben, maar wel eentje waarbij het letterlijk klauteren en klimmen was.  Na 25 minuten hadden we dit fantastische uitzicht. En nee, we hebben niet onze scooter mee naar boven gesleept 😉

We vervolgde onze route naar een waterval waar we nooit zijn aangekomen. Na ruim een half uur “offroaden” met de scooter, besloten we toch maar om te keren.  We vervolgde onze route (wat later bleek ook bekend te staan als de “Vang Vieng West Loop”) en plonsden neer in ‘Blue Lagoon 3’.

Terug in het guesthouse aangekomen ontvingen we de goedkeuring voor ons visum voor Vietnam. Daar waren we heel erg blij mee want we hadden eigenlijk voor de vorm net iets te laat aangevraagd. De doorlooptijd van deze visumaanvraag was namelijk 3 tot 15 werkdagen en wij hadden eigenlijk niet veel zin om een plan B te gaan verzinnen, waarbij we mogelijk nog langer in Laos hadden moeten blijven.

Ook de volgende dag zijn we met de scooter op pad gegaan, noordelijk van Vang Vieng. Onderweg kwamen we de ‘Watercave’ tegen, waar we op een band door de grot dreven. We reden verder door wat lokale dorpjes, genoten van een ijskoffie bij wat locals en aten sinds tijden geitenkaas bij een lokale organic farm.

Vrijdag stond de ballonvlucht op de planning, eigenlijk de reden waarom we zolang in Vang Vieng zijn blijven plakken. Beiden hadden we nog nooit in en luchtballon gezeten en waren dan ook heel erg benieuwd!  Wat een fantastische ervaring! Het uitzicht op het berglandschap en Laos was van bovenaf nog adembenemender dan vanaf de scooter. Een echte aanrader dus!

We sloten de avond af met een hapje en een drankje met onze Schotse vrienden Karina en Andrew, die we sinds de slowboat op alle hotspots van Laos waren tegengekomen. Op naar Vientiane, de hoofdstad van Laos!

Per mini-bus zijn we de volgende dag in 2 uurtjes naar Vientiane gereisd.  Helaas waren we wat aan de vroege kant en konden we nog niet in-checken bij het appartement. Niet getreurd, onze backpacks gedropt en op onderzoek uit! De fietsroute uit de Lonely Planet bleek prima als wandelroute te kunnen dienen en zo hadden we in een middagje de stad op z’n kop gekeerd. Tussendoor nog een typisch Aziatisch shoppingmall bezocht- wat een chaos!

Om de tijd de vullen tot onze vlucht naar Vietnam de volgende dag, maar weer een scooter gehuurd en naar het zeer toeristische Boedha-park gereden. Mocht je ooit in Vientiane zijn, sla deze maar over!

Vandaag is onze 3^e dag in Vietnam, waar we begonnen zijn in Hanoi.  Daarover later weer meer 😊

Het is inmiddels alweer bijna een week geleden dat we de slowboat afstapten in Luang Prabang. Luang Prabang heeft de ‘Unesco Heritage status’ vanwege de harmonie tussen natuur en de diverse culturele en historische schatten, dus gingen wij op onderzoek uit. We liepen de stadswandeling uit de Lonely Planet en kwamen zo langs alle highlights: Traditional Arts and Ethnology Centre, de That Chomsi tempel op de Phu Si hill, het Royal Museum, de night market en natuurlijk liepen we langs de vredige Mekong river.
Het Franse koloniale verleden is nog duidelijk zichtbaar aan de architectuur van de gebouwen en uiteraard ook terug te zien in de baguettes en croissants. 

Hoewel het een leuk en gezellig stadje is, is het niet heel erg groot. Na onze wandeling door de stad en uiteraard het bezoek aan de lokale night market besloten we de volgende dag naar de Kuang Si watervallen te gaan.

De Kuang Si watervallen liggen op ongeveer een uurtje rijden van de stad Luang Prabang. Wij besloten om gewoon met de scooter te gaan in plaats van met een georganiseerde tour, omdat het ‘maar’ 30 kilometer was. Het werd ons wel snel duidelijk waarom het toch een uurtje reistijd op ging leveren: de wegen in Laos zijn bijzonder slecht. Na de nodige kuilen in de weg ontweken te hebben kwamen we aan bij dit spectaculaire stukje natuurschoon.

Dit is, zoals wij gelezen hadden, een van de hoogtepunten in Noord-Laos en niet zonder reden. Het water heeft een melkblauwe kleur en komt via verschillende plateaus naar beneden gestort. Een plaatje om te zien, maar ook een aangename bron van verkoeling: je mag hier namelijk gewoon in de waterval zwemmen.

Bij terugkomst in Luang Prabang zijn we naar het UXO museum gegaan. Dit museum laat een totaal andere kant van Laos zien, namelijk dat van het meest gebombardeerde land ter wereld. In de periode tussen 1964 en 1973 zijn er meer dan 270 miljoen (!) bommen gevallen, waarvan er ongeveer 80 miljoen niet geëxplodeerd zijn. De gevolgen hiervan zijn nog steeds zichtbaar: elke dag worden er nog 180 bommen onschadelijk gemaakt naast het feit dat er vandaag de dag 1 gewonde of dode per dag valt als gevolg van de Indochinese Oorlogen.

De volgende ochtend zijn we met een mini-van naar Nong Khiaw gebracht. We hadden tijdens onze voorbereiding op Laos gelezen dat dit een van de mooiste dorpjes van Laos was, met indrukkwekkende uitzichten vanaf de verschillende viewpoints.

De reis naar het slaapstadje was op zichzelf al een ervaring. Om de capaciteit van de mini-van te maximaliseren (en daarmee ook de opbrengsten) stonden er olifantspoten (kleine vierkante kubus krukjes) in het gangpad. In plaats van het maximum van 12 was het aantal passagiers nu 19! Na 3,5 uur stuiteren over de Laotiaanse weg kwam we aan in Nong Khiaw. Direct waren we onder de indruk van de prachtige omgeving!

Sinds we in Azië zijn betalen we alleen nog maar met contant geld, hier heel gebruikelijk maar toch iets wat we in Nederland al niet echt meer gewend zijn. In Laos doen ze daar nog een schepje bovenop. In Luang Prabang werden we er al voor het eerst mee geconfronteerd: lege pinautomaten. In Nong Khiaw, wat een erg klein dorpje is, staan twee pinautomaten. Allebei buiten werking. En hoewel we hier al rekening mee gehouden hadden en nog contant geld op zak hadden, merk je dan dat in een onderontwikkeld land als Laos de dingen die wij als de normaalste zaak beschouwen ineens niet beschikbaar zijn. (Er waren overigens zat toeristen die dit niet hadden zien aankomen en zodra één van de pinautomaten op zaterdagavond weer werkte vormde zich hier ook snel een rij achter). En hoewel we zoals gezegd voldoende contant hadden om de twee dagen in Nong Khiaw door te komen, leverde dit toch een ongemakkelijk gevoel op.

Het Pha Daeng Viewpoint stond op de planning voor de volgende dag! Dit was eigenlijk de reden waarom we naar Nong Khiaw afgereisd waren. Samen met een Schots stel, dat we tijdens onze reis door Laos al een paar keer waren tegen gekomen, begonnen we om 8.15u aan de klim.

Een klein uurtje, 2km met 400m stijging later, stonden we boven. En zeg nou zelf, prachtig toch?!

Om de spieren wat te ontspannen sloten we de hike gezamenlijk af met een heerlijke massage.

Vanuit het dorpje zijn we de volgende dag met mini-van (3,5 uur) en songthaew naar Luang Prabang’s treinstation gebracht, waarna we met de trein naar Vang Vieng gegaan zijn. De hoge snelheidstrein bestaat nog maar een paar jaar, maar voor ons helemaal prima: het scheelt ons zo’n 8 uur bussen. Online waren de tickets uitverkocht, maar we gokten erop en we hadden mazzel. Het treinstation (en de treinrails) is gebouwd in samenwerking met de Chinezen en dat is te merken! Nog niets in Laos was zo gestructureerd én georganiseerd 🙂

Inmiddels zitten we dus in Vang Vieng en hebben we vanochtend een rondje gelopen. Onze eerste conclusie, het dorpje valt ons een beetje tegen. Tot nu toe de ‘vieste’ plek van Laos. Overal zwerfvuil, onverzorgde gebouwen, de wegen zouden in Nederland onbegaanbaar verklaard zijn en eigenlijk bestaat Vang Vieng alleen maar uit bars & restaurants, hostels en hotels. Onze indruk is dat het massa-tourisme en de armoede eigenlijk te ver uit elkaar liggen, maar dat zonder toerisme men hier niet kan leven en deze situatie noodgedwongen ontstaat.

Om een beeld te geven van de armoede die we hier op de eerste dag zijn tegengekomen: tijdens het kajakken zagen we lokale inwoners zichzelf en hun kleding wassen in de rivier. Natuurlijk zijn wij hier ook als toerist, maar komen wij vooral voor de natuur en kijken we op een andere manier naar de ‘locals’. De gemiddelde backpacker komt hier (helaas) voornamelijk voor het ’tipsy’ tuben over de river en de feestjes in de bars.

Wij gaan morgen dus de natuur in! Wordt vervolgd.

Hoelaat precies de Slowboat vanaf Huay Xay richting de eerste tussenstop, Pak Beng, vertrekt weet niemand.

We zitten inmiddels op dag vier in Laos en hebben net twee fantastische dagen gehad tijdens de Gibbon Experience! Zoals we in het vorige blogbericht al hadden geschreven stond deze al enige tijd op het todo-lijstje voor Laos. We hadden echter niet verwacht dat deze activiteit zo snel volgeboekt zou zijn, waardoor we 2 dagen later dan onze oorspronkelijke planning hieraan konden deelnemen. Wat we in die twee dagen gedaan hebben? Gerelaxt in een resort in Chiang Khong.

Zaterdagmiddag vertrekken we na een ochtendduik in het zwembad richting de grens tussen Thailand en Laos. Na de Thaise douane staat er een bus op ons te wachten die ons over de friendship-bridge naar de paspoortcontrole van Laos brengt. Als Nederlanders kunnen we gebruik maken van een VOA (Visum on Arrival), waarvoor we een stapeltje (naar onze mening onzinnige) formulieren moeten invullen inclusief pasfoto en uiteraard de financiële compensatie voor dit volledig handmatige proces voldoen (1550 Baht, ongeveer 40 euro per persoon).

Met de Laos versie van de Songthaew worden we naar Huay Xay gebracht en checken we in ons hostel in.  We lopen een stukje door het dorpje en komen al snel tot de conclusie dat hier alleen hostels, kleine restaurantjes en een paar kleine winkeltjes zijn. Zonder de trekpleisters ‘Gibbon Experience’ en de ‘Slowboat naar Luang Prabang’ zou dit plaatsje niet bestaan of er in elk geval heel anders uitzien.

Nadat we een hapje gegeten hebben checken we in bij de Gibbon Experience om de laatste dingetjes te regelen.  

De volgende dag is het dan zo ver! Om 8.15u meldden we ons weer bij de Gibbon Experience om onze backpacks te droppen en de laatste veiligheidsinstructies te ontvangen, waarna we na iets meer dan een uur rijden aan de zipline ervaring door de jungle begonnen.

Omdat we eerst wat hoogte moeten winnen voordat we de eerste zipline tegenkomen, hiken we 2,5 uur de jungle in. In totaal zouden we deze twee dagen 25 ziplines doen, waarvan de hoogste zich op ongeveer 200 meter bevond en de langste 570 meter.  

Met de groep (5 Nederlanders, 3 Britten en twee gidsen) sliepen we in de op-één-na hoogste boomhut ter wereld, op 45 meter boven de grond. Dag twee begonnen we met een koude douche met waanzinnig uitzicht en voor het ontbijt bezochten we via een aantal ziplines een klein lokaal dorpje in de jungle.

Hiervandaan worden alle benodigdheden voor Gibbon Experience georganiseerd, waaronder o.a. de maaltijden en het schone beddengoed. Er zijn veel mensen betrokken bij deze organisatie en we waren onder de indruk hoe ‘simpel’ deze mensen hier eigenlijk leven en zich zo kunnen inzetten voor ons als toeristen.  Ruben speelde fanatiek mee met een potje ‘Ka tor why’ (voetvolley met een bamboe bal) waarna we, met als tussenstop het ontbijt in de boomhut, de laatste 8 ziplines pakten.

Moe maar voldaan keerden we maandagmiddag terug in het hostel, klaar voor het volgende avontuur.

Het wegennet van Laos lijkt in de verre verste niet op datgeen wij als Europeanen gewend zijn (zelfs België is beter 😊). Om van Huay Xay naar Luang Prabang te gaan kun je wel een bus nemen, maar dan ben je ruim 11 uur van je stoel aan het stuiteren.  De gebruikelijke route is dan ook die van de slowboat, die er twee dagen over doet. ‘Slow’ is op meerdere manieren van toepassing op deze manier van reizen – niet alleen het tempo waarmee deze boot over de Meekong vaart.

Bij boeken werd ons verteld dat de boot ‘ergens tussen 9u en 11u’ vertrekt.  De reden hiervoor is het chaotische tafereel dat zich voordoet bij het boarden. We schatten in dat er ongeveer 150 man op deze boot past, waarvan 90% backpackers met bijbehorende bagage en 10% locals.

De backpacks worden redelijk soepeltjes weggesjouwd naar de ruimtes op de boot. De 10% locals nemen van alles mee: post, voedsel, grote dozen met levende kippen en er is zelfs een scooter en een wasmachine op het voordek gehesen.  De stoelen staan los in de boot, beetje kriskras door elkaar en stoelnummers zijn aangeven met losse papiertjes die op de zitting zijn gelegd.  Er zijn wat slimmeriken die zichzelf een betere plaats proberen toe te eigenen door de papiertjes te wisselen, maar daar hebben wij gelukkig geen last van.

Dit alles speelt zich af in een tijdsbestek van 1,5 uur waarna wij om 10.20u afvaren.

Rond 17.00 zijn we aangekomen bij de tussenstop, Pakbeng. In omgekeerde volgorde gingen de backpacks het ruim uit. Waar wij als Nederlanders dit wellicht iets anders hadden georganiseerd, werden de backpacks midden in de boot op 1 grote stapel gelegd wat een nogal chaotisch geheel opleverde.. Aangezien onze backpacks in het achterste ruim lagen en we voorin zaten, hebben we van dichtbij het schouwspel ervaren en geduldig gewacht tot we aan de beurt waren. Morgen gaat de slowboat verder naar Luang Prabang. Hoelaat hij vertrekt? Dat weet niemand 🙂