Ho Chi Minh ook wel Saigon – de laatste stop in Vietnam. De drukste stad van het land, waar scooters je om de oren vliegen en zebrapaden puur als decoratie dienen. Rian was er 6 jaar geleden al geweest samen met haar moeder, maar voor Ruben de eerste keer. We boekten een hotel midden in district 1, vlakbij de Bui Vien straat (de Khaosan Road van Ho Chi Minh), maar aan de andere kant van het park, zodat we ’s avonds wel lekker konden slapen. 😊

Na aankomst in Ho Chi Minh, scoorden we een Bánh Mi (de famous belegde baguette) en liepen we richting hét postkantoor en de Notre Dame. Het postkantoor is ooit gebouwd door de Fransen in 1891 maar nog steeds in gebruik door Vietnam Post. De binnenzijde van het postkantoor is indrukwekkend met het grote portret van Uncle Ho (mister Ho Chi Minh) en de oude telegramhokjes. Daarnaast is het gewoon een grote trekpleister voor toeristen en kun je uiteraard nog je eigen kaartje sturen. De Notre Dame stond helaas, net als in Parijs, in de steigers. Komisch.

Aan het einde van de dag besloten we last-minute nog de bus naar de Cu Chi tunnels te boeken voor de volgende dag omdat we bedachten dat het in het weekend vaak veel drukker is bij toeristische attracties. Vrijdagochtend scoorden we een yoghurtje en een koffie om vervolgens voor de echte drukte bij de Cu Chi tunnels aan te komen. Onze gids van Hana Tours (aanrader) sprak goed Engels waardoor het een interessante belevenis werd. We waren onder de indruk van de vele tunnels, maar ook van al het leed wat zich daar moest hebben afgespeeld. Vooral de onmenselijke vallen die de Vietcong gebruikt hebben tijdens de oorlog waren bizar!

Dag 3 begon met een ontbijtje, waarna we richting het War Remnants Museum liepen. Ondanks dat het museum wellicht een eenzijdige kijk geeft op de oorlog, moet het een vreselijke gebeurtenis geweest zijn en waarom!??? De vele beelden en foto’s die hier het verhaal vertellen, komen binnen. Agent Orange (gifgas) kent nog steeds de gevolgen en alle manieren van martelen zijn echt intens wreed. ’s Middags bezochten we het Propaganda Bistro, Café Apartment Building (een appartementencomplex vol met cafés, restaurants, etc), deed Rian haar nagels. We sloten de dag af met een etentje met een Franse meid die we ontmoet hadden in het noorden tijdens de Ha Giang loop en studeert in deze grote stad.

Helaas kregen we op deze dag ook een belletje vanuit Nederland met slecht nieuws. Ria, moeder van Rian, was gevallen/uitgegleden bij een bezoek aan de supermarkt en had enorm last van haar been en enkel. Diezelfde avond bleek na een bezoek aan de huisarts en het ziekenhuis dat ze haar enkel gebroken had. Wat een domper! Samen met Tanja zou ze namelijk op maandag naar Sri Lanka vliegen om samen met ons vakantie te vieren en dit land te ontdekken.

Op zondag bezochten we een International Church, dronken we onze laatste egg-coffee en gingen we beiden naar de kapper. Toch altijd fijn dat je in eerste instantie hoort dat iets 200k kost en je vervolgens als toerist toch weer afgezet wordt voor 300k. Gelukkig kregen we ondersteuning van een Vietnamese dame in de kappersstoel en betaalden we uiteindelijk gewoon 200k. Geen enorme hoeveelheid geld, maar het was een principe kwestie!

Op naar Sri Lanka. Na een ontbijt bij onze favo coffeespot Little Hanoi Coffee, op naar het vliegveld. We vroegen de taxi chauffeur nog een korte stop te maken bij de Instagrammable roze kerk en toen was het tijd de backpacks weer op de band te leggen.

Wauw. 5 weken voorbij! Zo voelt het nog steeds niet. Het is enerzijds voorbij gevlogen, aan de andere kant waren we inmiddels beiden wel een beetje Vietnam-moe. Hoe dat komt? Meerdere redenen misschien, waarvan we eentje al een aantal keer besproken hebben: vies, afval, lege panden, triest.
Daarnaast vonden we het eten, vergeleken bij Thailand en Laos, niet zo lekker en vooral vet. Mooie plekken in de natuur zijn alles behalve ongerept, vaak omgebouwd tot een toeristisch attractiepark, wat de charme van de prachtige natuur wegneemt. Desalniettemin gaf Ruben het een 7- en Rian toch wel een magere 8. Het was zeker weten een avontuur én een belevenis!

Waar zijn we gebleven? Ohja, Nha Trang. Daar kunnen we kort over zijn. De één zegt “populaire badplaats” en dan de ander zegt “een van de minst leuke bestemmingen in Vietnam”. Het zal vast en zeker liggen aan het doel dat je hebt, voor een dagje strandhangen is het prima. Dat werd dan ook maar ons doel voor een dag – naast dat het een logische tussenstap was richting Da Lat. Daarna snel weer door, want voor ons was het de laatste categorie 🙂

De volgende ochtend pakten wij de “limousine bus” richting Da Lat. Een prima ritje, achteraf had dit een mooiere rit op de motor geweest dan de Hai Van Pass. Nadat we ingecheckt waren bij Minh Uyên Homestay – een guesthouse gerund door een alleraardigste familie – huurden we dan ook direct een scooter.

We verkenden de omgeving, op de scooter naar de Pongour waterval die op zeker een uur afstand lag, we keken naar de zonsondergang vanuit het leuke koffiehuis Tiệm cà phê Cheo veooo, bezochten de bekende Clay Tunnels en brachten een bezoek aan het Crazy House en natuurlijk de Maze Bar waar waarna we twee avonden op pad gingen met Jan en Wietske uit Friesland. Da Lat is wellicht niet zo bekend en druk bezocht, maar wij vonden het voor twee dagen wel de moeite waard. Vergis je alleen niet – het is écht een grote drukke stad!

Met een standaard sleeperbus vertrokken we de volgende dag richting Mui Ne. We stopten tig keer omdat we ook de lokale bezorgdienst voor pakketjes bleken te zijn, kan hier allemaal. 🙂 Ach, we vinden het nog leuk ook.
Mui Ne is de eerste bestemming die Rian in 2018 ook al met haar moeder bezocht heeft, dus “bekend terrein”. Echter is er vanalles veranderd. De strip / weg langs het strand is verdubbeld qua aantal restaurants en winkels en tegelijkertijd zien we ook hier lege of niet-afgebouwde resorts en hotels. Het afvalprobleem is hier ook echt een ding, aldus een lokale Vietnamees. Triest.

We zitten in een heerlijk hotel met een prachtig mooi zwembad, genaamd Mi Nhon Em, waar we voor € 20,- per nacht verblijven. Om de hoek de foodcourt met onder andere een Thai en Indiaanse keuken, dus we boffen!
Op middag 1 boekten we de jeeptour en gingen we met heel veel andere toeristen naar het bekende beekje, de rode en witte duinen en bezochten we de lokale vissershaven. Ruben reed voor het eerst in zijn leven quad en scheurde vrij soepeltjes door de witte duinen. Ik zat achterop en gilde een paar keer, haha.
Je moet het gezien hebben, maar wij raden aan het zelf op de scooter te doen – dat scheelt waarschijnlijk de drukte en het gevoel alsof je in een “tourist trap” beland bent.

Dag 2 werden we pas om 10:00u wakker, zo lang hebben we nog nooit geslapen, we scooterden wat rond en bekeken we de mogelijkheden om te gaan windsurfen. De meeste surfscholen worden hier gerund door Russen en we vonden het toch wel erg duur. We hopen in Sri Lanka misschien een lesje te kunnen nemen. 🙂

Vandaag zijn we bijzonder lui en hangen we sinds een uur of half 11 bij het zwembad. De dag sloten we af aan het strand met een mooie sunset.

We hebben zin in Ho Chi Minh. We gaan ons verdiepen in de Vietnamoorlog met een bezoek aan het War Remnants Museum en de Cu Chi tunnels. Daarnaast hebben we diverse pinnetjes in District 1, het centrum, die afgevinkt moeten worden. We willen beide graag naar de kapper en wie weet wagen we ons nog aan een streetfoodtour. Bizar dat de 5 weken Vietnam er weer bijna opzitten! Ook heel veel zin om Tanja en Ria weer te zien, waarmee we samen Sri Lanka gaan beleven!

Vanuit Tam Coc namen we dus de nachtbus naar Hue. Een concept dat we volgens ons in Europa niet veel tegenkomen, maar hier in Vietnam een vrij gebruikelijke manier van transport is! Wij namen voor de tweede keer de VIP bus zodat we, met ieder een eigen cabine, ook nog een klein beetje privacy hadden. Het alternatief is de sleeperbus, maar dat zijn een soort rijdende hostel dorms, waarbij er twee of drie bedjes aan iedere zijde van de bus naast elkaar liggen. Onderweg werd het gangpad gevuld met locals, die het blijkbaar helemaal niet uit maakt waar ze sliepen 🙂

Behoorlijk veel vroeger dan verwacht (rond 5u ’s ochtends) kwamen we aan op het busstation in Hue. Omdat een early check-in in de homestay zo vroeg nog niet mogelijk was, zijn we na een ontbijtje Hue gaan verkennen.

Hue was van 1802 tot 1945 de keizerlijke hoofdstad van Vietnam. De stad ligt op de voormalige grens van Zuid- en Noord-Vietnam. Hierdoor heeft de stad zowel tijdens de onafhankelijkheidsstrijd als tijdens de Vietnam-oorlog zware schade opgelopen. Een flink aantal mooie oude gebouwen zijn daarbij beschadigd. Overal waar we tot nu toe in Vietnam geweest zijn (een gedeelte van Ha Giang, Cat Ba, Ha Long Bay, Hanoi, Trang An) krijgen we te horen dat het op de UNESCO werelderfgoed lijst staat. Zo ook het historische centrum van Hue 🙂

De belangrijkste bezienswaardigheid in dit centrum is de Tu Cam Thanh; de Verboden stad. Deze kleine stad in de stad zelf was vroeger het privé terrein van de keizerlijke familie en was niet toegankelijk voor het gewone volk. Tegenwoordig is het terrein wel open voor publiek. Hier bekeken we de restanten van de paleizen waarin de keizerlijke familie leefde.

Omdat we door de reis in de nachtbus toch minder goed geslapen hadden, checkten we rond de lunch in de homestay om even bij te slapen en deden we rest van de dag een beetje rustig aan.

De volgende dag reden we de ‘Hai van Pass’, een populaire motorroute van 160km tussen Hue en Hoi An. We huurden een crossmotor bij een lokaal verhuurbedrijfje dat ook onze backpacks kon doorsturen naar Hoi An, zodat we zonder al te veel bagage de route konden afleggen. Helaas hadden we precies bij het allermooiste mooiste stuk van de route, namelijk bij de Pass, behoorlijk wat regen waardoor we niet erg van het uitzicht konden genieten.

Iedereen die ons een gevolgd heeft de laatste tijd heeft kunnen zien/lezen wat voor mooie dingen we meemaken tijdens onze reis. Maar natuurlijk komen we ook wel eens dingen tegen die ons in negatieve zin opvallen. Zo ook tijdens de ‘Hai van Pass’-route. En ook dát willen we met jullie delen. In Vietnam hebben ze overduidelijk een groot vuilnisprobleem. Overal waar je kijkt ligt vuilnis in extreme hoeveelheden in de berm of op het land. In sommige gevallen nemen ze nog de moeite om het te verbranden maar meestal niet. En dit is niet alleen in de onbewoonde gebieden (daar is het dan wel nog even een tikkie erger) maar ook gewoon in de dorpjes en steden. De Vietnamezen lijken ook niet anders gewend te zijn – we zien ze regelmatig vuilnis gewoon op straat gooien.

Het tweede dat ons opviel tijdens de route was het stuk tussen Da Nang en Hoi An. Tientallen mega hotelcomplexen in verschillende staat van aanbouw maar nog lang niet af – en de meesten is al jaren niets meer aan gebeurd zo is ons verteld door locals. Grote investeringsmaatschappijen hebben gegokt op toenemend toerisme maar daar waar er voor COVID al een overschot aan capaciteit was, is er nu al helemaal geen vraag naar. Het resultaat is een kustlijn van ongeveer 10 km met leegstand, karkassen van hotels en de sfeer van een spookstad.

We hadden gelezen dat de ‘Hai van pass’-route een ‘prachtige’ kustroute zou zijn. Los van de 4 km haarspeldbochtjes vinden we dit bij uitstek het lelijkste stuk van Vietnam tot nu toe!

Hoi An is gelukkig weer een hele andere ervaring en het zal jullie natuurlijk niet verbazen dat ook deze stad een vermelding op de Unesco werelderfgoedlijst heeft. In de 16e en 17e eeuw was Hoi An het internationale handelsgebied voor Zuid Vietnam. Het was de handelshotspot voor Japanners, Chinezen, Nederlanders en Indiers. De architectuur uit die tijd is goed behouden gebleven en er hangt een gezellige sfeer.

We verbleven hier een aantal dagen en hebben ons prima vermaakt met:

• Rondstruinen in Hoi An Ancient Town
• Hoi An bicycle tour die ons langs traditionele Vietnamese ambachten bracht zoals het maken van houten decoraties, rijstnoodles en (slaap-/place-)matweven in Carpenty Village
• Kleding op maat laten maken
• Lampionnen workshop bij The Latern Lady
• Varen in een basketboat in Coconut Village.

Vandaag is ons laatste dagje in Hoi An. Vanavond en vannacht gaan we met de VIP Sleeperbus richting Da Lat, met een korte tussenstop in Nha Trang.

Daar gaan we dan. Na alle blogjes van Ruben, klim ik toch ook maar weer eens in de pen. De verdeling van foto’s posten op Instagram en het schrijven van de blogjes, voelt toch niet helemaal lekker aan. 🙂

Allereerst happy new year! Hopelijk hebben jullie een fijne jaarwisseling gehad. Wij sloten 2023 af met een eend van het spit en een lokaal biertje. Vervolgens gingen we voor de countdown naar The Banana Tree Hostel, een populair hostel waar we een uitnodiging van hadden ontvangen. Leuk om samen met andere Europeanen te proosten om 12 uur. De Vietnamezen doen dit ergens half februari, maar leefden uiteraard wel mee. 🙂

We eindigden onze vorige blog met een tussenstop in Hanoi. Daar deden we eigenlijk weinig bijzonders. Alle (bekende) highlights hadden we al afgestreept, dus gingen we lekker uit eten op 1e kerstdag en dronken we een biertje met een oud-collega van Ruben: Siri. Kleine wereld dat je elkaar zelfs hier tegenkomt.

De volgende dag ontbeten we bij onze favoriete ontbijtspot om de hoek, genaamd The Hanoi Cafe. Ruben is nogal fan van wentelteefjes met fruit en de koffie hier was ook echt goed.

Toen stapten we op de bus naar het eiland Cat Ba. Na ongeveer 3 uur bussen, 5 minuten ferry en nog eens 45 minuten bussen kwamen we aan in het havendorp. Cat Ba is de afgelopen jaren steeds bekender geworden, zeker onder de backpackers. Ha Long Bay is de bekende baai, maar de cruises vanuit hier zijn erg prijzig en inmiddels schijnt het een ‘spookstad’ te zijn, omdat menig reiziger dus kiest voor Cat Ba.
Wat vonden wij hiervan? Mwa! Om jullie een eerlijk antwoord te geven – het was niet echt ons ding. De havenstad bestaat uit touroperators, hostels, hotels, restaurant en cafés. De sfeer is alles behalve lokaal. Vanuit onze hotel keken wij naar beneden en zagen we de kleine lokale huisjes, vaak primitief met bamboe of rieten daken – tegenover de asociaal grote hotels. Men leeft hier voor toerisme, maar of het ten goede komt van…

Toch hebben we er een leuke tijd van gemaakt. Nadat we ingecheckt hadden in ons hotel, waar tijdens het laagseizoen maar 3 (!) kamers bezet waren, scoorden we een late lunch bij een eettentje. Vervolgens liepen we richting de zendmast, waar je een perfect uitzicht op de baai scheen te hebben. Dit deden we trouwens met bekenden van Marit (zusje Rian) uit Amersfoort. Deze avond vulde zich vervolgens met een pizza, lokale biertjes en een potje poolen. Altijd gezellig.

De volgende dag huurden we een scooter en reden we naar het Nationaal Park van Cat Ba voor een hike. Dat was namelijk wel even geleden. Na ongeveer een uur hiken over het enige pad dat door het park heen liep, kwamen we aan bij het viewpoint en kwam een overdosis groen op ons af. Echt alleen maar wilde natuur. Niet zo gek dat er maar één route is. 🙂

Op de terugweg stopten we bij de Hospital Cave. Cat Ba is namelijk een van de meest gebombardeerde plekken tijdens de Vietnam oorlog. Het ziekenhuis kent meerdere verdiepingen, operatiekamers, een bioscoop en zelfs een zwembad. Meer dan 100 patiënten konden hier tegelijkertijd behandeld worden. Indrukwekkend je dit voor te stellen!

De dag erna op pad gegaan met de boot, want natuurlijk moesten we de bekende baaien gaan verkennen. Naast Ha Long Bay, was Lan Ha Bay ook onderdeel van de dagtrip. De kalkstenen rotsen in dat blauwe water, blijven natuurlijk prachtig om te zien. We boften enorm met zon en een blauwe lucht, dus met de kajak zijn we ook nog zelf op onderzoek uit gegaan. Stiekem genoten we vooral weer even van 20 graden plus na al dat koude weer 🙂 Tijdens de lunch kregen we heerlijke lokale gerechtjes, inclusief lokaal gekweekte en gebakken oesters.

’s Avonds gingen we weer eens op pad met onze vrienden uit Schotland, die ons al sinds Laos achtervolgen.

Via 12go.asia hadden we voor de volgende ochtend de bus naar Ninh Binh, Tam Coc geboekt. Normaal zijn we niet zo happig op deze populaire online boekingssite voor al het openbaar vervoer in Azië, vanwege de marge die ze ‘afpakken’ van de lokale bevolking, maar dit keer kwam hij toch echt als goedkoopst en snelst uit de bus!

Om 9 uur vertrokken we en na ongeveer 4 uur bussen kwamen we aan in het dorpje Tam Coc. We hadden hier drie nachten geboekt bij Paradise Homestay (die met alleen maar fantastische reviews) en werden dan ook hartelijk welkom geheten door de lieve gastheer die amper Engels sprak. Hij kwam direct aan met een kaartje van de omgeving waar hij vervolgens met pen alle highlights op kalkte. Ruben haakte af, want die was alles behalve fit sinds hij opgestaan was. Niet zo erg, want het regende toch.

Uiteindelijk hebben we het dan ook rustig aangedaan in Tam Coc. In plaats van drie dagen de omgeving verkennen, werden het massages, wandelingen, theetjes en op nieuwjaarsdag pakten we uit met een boottocht door de omgeving van Trang An. Omgeving Ninh Binh (waar dus de plekjes Tam Coc en Trang An in liggen) wordt ook het het “Ha Long Bay on Land” genoemd en dat begrijpen wij wel. De omgeving vonden wij nog rustiger en vrediger, wellicht ook vanwege het verdere platteland dat er omheen ligt.

We maakten ons klaar voor de nachtbus naar Hue. Een ervaring waar Ruben jullie later graag meer over verteld.

Hanoi – door Ruben omschreven als een soort Hornbach. Elke straat heeft zijn eigen categorie winkels (van computers tot RVS, kerstartikelen tot kruiden, souvenirwinkels tot reisbureaus), de keuze is enorm, de chaos nog groter, maar als je dan wat zoekt, kun je het niet vinden 😊. Het is weer even wennen in deze stad rond te lopen. De scooter en auto’s schieten om je heen en van verkeersregels hebben ze nog nooit gehoord. Deelnemen aan het verkeer is een soort anarchistische bezigheid, waarbij men gewapend met de toeter inhaalt en gas geeft. Het bijzondere is wel: het werkt. Ook wij hebben inmiddels ervaren dat wanneer je door deze massa wilt bewegen, je gewoon moet gaan! Iedereen lijkt van elkaar te accepteren dat het zo werkt, daar waar je in Nederland al redelijk wat internationale handgebaren te verwerken had gekregen.

Zoals altijd bij het bezoek aan een grote stad, hebben we een fietstocht gedaan met Bajabikes. Na 17 km fietsen hadden we een goed beeld van ‘Old Quarter’ en een paar buitenwijken. We vinden Hanoi een leuke stad, los van de verkeerschaos heeft het een leuke gezellige vibe, met veel levendigheid op straat, koffietentjes en street food en de Vietnamezen zijn ontzettend vriendelijk.

Het is hier wel wat kouder dan we de afgelopen 1,5 maand gewend waren. Omdat we voor deze week de Ha Giang Loop (4 dagen scooteren door het Noorden van Vietnam) geboekt hebben waarbij het onder de tien graden kan zijn in de bergen, zijn we de tweede dag in Hanoi op zoek gegaan naar wat warme kleding.

Na twee dagen hebben we een goed beeld van Hanoi en kunnen we prima vertellen wat je tijdens een bezoekje aan deze stad zeker moet doen:

• Struinen door de straatjes van Old Quarter
• Ontbijten bij Hanoi Cafe
• Egg Coffee drinken bij Café Dinh
• Noodle soup eten bij Michelinrestaurant Pho 10
• Hanoi Train Street
• Street Murals (street art)
• Coconut coffee drinken bij ‘Chi Coffee’.
• Broodje Banh Mi bij Banh Mi 25 eten.
• Loop langs de Sint Joseph Cathedral
• Rondje wandelen langs het ‘Hoan Kiem’ meer
• Bekijk de ‘Eiffel’-brug

De Ha Giang Loop wordt door iedereen die we onderweg gesproken hebben en in alle blogjes die we gelezen hebben beschreven als een ‘must-do’ en één van de absolute hoogtepunten van Vietnam. Na een busrit van 7 uur kwamen we aan bij Mama’s homestay, de organisatie waar wij de Ha Giang Loop geboekt hadden.

We sliepen in een 30-persoons dorm in stapelbedden met knetterharde matrassen en een heel klein kleedje waaronder we konden liggen. Oef! Heftig nachtje. ’s Ochtends kwam het Mama’s personeel binnen om de bedden ‘op te maken’ voor de volgende gasten: ze vouwden simpelweg het dekentje op en daarmee was de dorm klaar. We keken elkaar verbaasd aan en waren heel blij dat we voor de rest van de tour private rooms geboekt hadden!

Na het ontbijt en korte instructie werden de ongeveer 40 deelnemers in 4 groepen verdeeld. De meeste deelnemers maakten gebruik van een ‘easyrider’ (ze reden als passagier mee), maar omdat Ruben zijn motorrijbewijs heeft reden wij samen op 1 ‘motor’ (eigenlijk een scooter met 150cc…). Aangezien een paar anderen ook zelf reden werden we met de mini-van naar een locatie buiten Ha Giang gebracht voor het ophalen van de motoren. En toen konden we op pad!

Tussen de vele haarspelbochtjes en klimmetjes door stopten we regelmatig want wauw (!) wat is de omgeving en het landschap van Ha Giang mooi! We reden elke dag ongeveer 100 km waarbij we in lokale homestay’s verbleven. In de avonden proosten we met Happy Water (lokaal gebrouwen rijstwijn) en kregen we de uitgebreidste lokale gerechtjes. Rian kan nu eindelijk rijst met chopsticks eten :-p

Dat de Ha Giang Loop een hoogtepunt is voor menig reizigers beamen wij nu wel! Na vier dagen rijden waren we weer terug in Ha Giang en checkten we in bij een hotelletje met een enorm lekker warme douche. Waar het in Hanoi wat ‘frisser’ was, was het tijdens de Loop in de avond af en toe tegen het vriespunt. Gelukkig hadden we genoeg thermolaagjes kleding gekocht 🙂

Aangezien het kerstavond was zijn we op zoek gegaan naar een leuk restaurantje om te eten. We kwamen uit bij een streetfood-tentje dat ons was aangeraden waar we onze allereerste Vietnamese hotpot gegeten hebben. Omdat we eigenlijk geen idee hadden in welke volgorde – en hoe lang – de ingrediënten in de bouillon moesten, kregen we hulp van de eigenaresse (via Google translate). Het was een erg leuke en lekkere ervaring!

De volgende dag zijn we met de VIP-bus teruggereden naar Hanoi voor een tussenstop richting Cat Ba.