Eerste week Filipijnen – een week van twee uitersten

De dagen vliegen voorbij op de Filipijnen waardoor we inmiddels al een kleine achterstand hebben opgelopen in het bijhouden van onze blog! Vanuit Bali vlogen we op hoofdstad Manila. Manila is geen spectaculaire stad om te bezoeken en heeft erg weinig toeristische bezienswaardigheden. Wij hadden besloten hier toch naar toe te gaan omdat Rian bij haar vorige bezoek aan de Filipijnen (6 jaar geleden) een maand vrijwilligerswerk heeft gedaan bij Young Focus, een organisatie in de sloppenwijken, en dit graag met Ruben wilde delen.

Onze nachtvlucht landde om 6 uur ’s ochtends waarna we gelukkig gebruik konden maken van een early check-in bij het hostel waar we verbleven. Na twee uurtjes slapen namen we een Grab richting de sloppenwijken waar het hoofdkantoor van Young Focus gevestigd is. Young Focus is een organisatie die sinds 2008 onderwijs geeft aan kinderen uit de sloppenwijken en ondersteunen daarnaast de ouders door middel van training en coaching. Ze geven ze kansarme kinderen en jongeren de kans om zichzelf intellectueel, emotioneel, psychologisch en spiritueel te ontwikkelen en daarmee een kans te maken in de harde maatschappij.

Na een bakje koffie met Paul en Ann (de oprichters van Young Focus) en het ophalen van herinneringen gaan we met Paul op pad. Paul laat ons de sloppenwijken, de scholen en de oude vuilnisbelt zien om een beeld te geven van de levensomstandigheden van de mensen die hier wonen en werken.

Wat als allereerste opvalt zijn de enorm kleine huisjes van golfplaten waar gezinnen met vele gezinsleden wonen. De mensen hebben hun huis zelf van afval gemaakt, midden tussen het vuilnis. De huizen hebben geen watervoorzieningen, geen sanitaire voorzieningen en slechts enkelen hebben elektriciteit. Links en rechts liggen enorme stapels vuilnis en Paul vertelt dat dit hun enige bron van inkomsten is: alles wat recyclebaar is, uit het vuilnis halen en verwerken. Bizar om te zien en te horen dat ze hier vaak slechts enkele eurocenten per dag mee verdienen. We lopen langs een mannetje dat voedselrestanten van de Jollibee (de Filipijnse variant van de McDonalds) verzamelt, opnieuw kookt en per kilo voor 50 pesos weer verkoopt. Je moet er toch niet aan denken dat dit één van de weinige maaltijden is die je per dag eet! We lopen verder door de wijk en zijn onder de indruk van alles wat we zien. Omdat we een beetje het gevoel hebben dat we als ‘ramp’-toerist rondlopen maken we ook bijna geen foto’s. Toch is de sfeer in het wijkje heel gemoedelijk. De mensen zijn super vriendelijk, begroeten of zwaaien naar ons en alle kinderen willen high-fives, een knuffel of gewoon even opgetild worden. Gek genoeg werken de vele glimlachen aanstekelijk. Tegelijkertijd worden we ook weer even met de beide benen op de grond gezet. Hier lopen wij, twee westerse toeristen met zoveel ‘successen’ in ons leven, tussen de mensen die vrijwel niets hebben en ze lijken gelukkig en dankbaar te zijn met wat ze hebben. We waren er beiden een beetje stil van. Flinke reality-check! Kijk gerust even op de site van Young Focus als je benieuwd bent.

De volgende dag spraken we af met Dane, een oud-collega van Young Focus. We spraken af in de wijk Intramuros, wat ‘binnen de muren’ betekent. Dit wijkje is de oude vestigingsstad waaruit de Spanjaarden regeerden toen de Filipijnen nog een kolonie was. We wandelden over de oude stadsmuren, bekeken de stadskern, dronken koffie met notentaart en kletsten uiteraard bij. Eind van de middag was het tijd voor wat rust in het hostel, aangezien we rond 22:00 uur doorvlogen naar Puerto Princesa.

Avontuur twee in de Filipijnen zou beginnen in Coron, waar we de Buhay Isla Expedition geboekt hadden. Vanuit Puerto Princesa pakten we de mini-van naar El Nido om de volgende dag de ferry naar Coron te nemen. Dit klinkt eenvoudig, maar betekende twee halve reisdagen die best intensief waren. We kozen deze route omdat de vlucht rechtstreeks naar Coron echt een stuk duurder was – overigens wel interessant om nu eens opnieuw uit te rekenen, want vanwege het tegenwoordig schaarse aanbod in ferry’s (lees: iets met monopolie positie), kost de ferry tegenwoordig ook gewoon 2816 peso’s dus € 46,44. Hier kwamen wij echter pas bij het loket van de ferry achter 🙁

Terug naar avontuur twee. We boekten dus de 3 daagse expeditie van Coron naar El Nido inclusief 2 overnachtingen. De slogan van deze trip was: Expect the Unexpected! Heel veel meer informatie hadden we op voorhand niet, behalve dat we een kleine tas mee mochten nemen, een zwembroek, een bikini, muggenspul, citronella voor de zandvlooien, zonnebrand en een zaklamp. Het zou een soort Expeditie Robinson zijn volgens sommigen, maar in ieder geval “back to basic” en “without any agendas or timetables”. We hadden er dan ook erg veel zin in.

Om 8 uur verzamelden we in de haven van Coron waar onze bagage eerst weer even gescreend werd door een drugshond (dit gebeurde ook tijdens de ferryovertocht richting Coron), vervolgens verdwenen de grote backpacks in het ruim en gingen we aan boord. We waren met 23 deelnemers en 11 staffleden – 5 leiders, 2 koks, 1 technische man, 1 kapitein en 2 ankermannen. Flinke bezetting dus.

Alle drie de dagen bestonden uit relaxen en lezen op de boot, heel veel snorkelen en zwemmen, heerlijk eten met elkaar (lekkerste eten in de Filipijnen so far!) en natuurlijk werden de avonden op het strand afgesloten met de nodige rum-cola. Back to basic was het zeker, maar dat vonden wij helemaal niet erg. De bamboe hutjes waren simpel, maar voorzien van een matras, laken en klamboe en de douche was een grote ton water met daarin een emmer die je over jezelf om kon keren. De sfeer was gezellig, maar bovenal erg relax. Iedereen zag het als ontspannen avontuur en met elkaar genoten we van de prachtige eilanden en stranden die Palawan rijk is – zie onderstaande foto’s voor een kleine impressie. Al met al: een aanrader!

Terug gekomen in El Nido checkten we in bij een heerlijk guesthouse gelegen aan het prachtige strand van Corong Corong en sloten we de dag af met een viertal die we ontmoet hadden. De volgende dag begonnen we met een smoothiebowl en pakten we de mini-van richting Port Barton. Na ongeveer 3 uur rijden kwamen we daar aan en ploften we neer bij de volgende prachtige sunset op het strand. We kunnen hier best aan wennen hoor 🙂

Genoeg voor nu, maar zoals jullie wel snappen was dit dus wel een week van twee uitersten: de armoede in de sloppenwijk en de schoonheid van het eiland Palawan.

Groetjes,

R&R